Μ΄αρέσει να σου γίνομαι μόνιμος μπελάς...
![]()
Κάπνισέ με…
να είμαι το τσιγάρο σου,
ανάμεσα στα χείλη σου να στριφογυρνώ,
με φως από το φάρο σου,
να βλέπω την πορεία μου τούτο το δειλινό.
Ρούφηξέ με…
τη στάχτη του καπνού σου,
κάτω να την πετάξεις, δεν είναι υγιεινή,
στο κέντρο τ΄ουρανού σου
θέλω να μ΄ανεβάσεις σαν πούλια αληθινή.
Στην κιθάρα σου, να είμαι η χορδή κι εσύ να με τεντώνεις,
του ήχου μου οι νότες, σα φωτοδότες σε ταξίδια μακρινά,
εκεί που κατορθώνεις να μ΄οδηγείς και να μ΄ απογειώνεις,
παίξε με τα τάστα μου, βγάλε μου τις νότες, χτύπ΄ αντικρινά.
Άγγιξέ με…
θέλω να είμαι η ζάρα
στο μέτωπό σου… όταν χαμογελάς,
ψίθυρος στ΄αυτί σου,
μ΄αρέσει να σου γίνομαι μόνιμος μπελάς.
Κάλυψέ με…
γίνε εσύ σεντόνι μου
για να χαθούν οι γύμνιες της καρδιάς
να είσαι το πλατώνι μου
με άλμα στα εμπόδια της κάθε λαγκαδιάς.
Στο βιβλίο σου να ήμουν η σελίδα που διαβάζεις πιο πολύ
κι εσύ κάθε φορά που με διαβάζεις να με τσαλακώνεις,
για να επιστρέφεις και να σου τραγουδώ μ΄ένα καλό βιολί
ν΄ανάβουνε τα αίματα… με χαϊδέματα… και να με ξεσηκώνεις.!!
Κώστας Πλασταράς