Πάρε το αίμα μου και δως μου το δικό σου...
Σκέφτομαι εσένα μόνο !
Μια καρδιά μονάχη που έχει τόσο πόνο
δεν μπορεί να αντέξει.
Μα πού με πάει η σκέψη μου, μπορείς να την λαγιάσεις?
Πώς θα μπορέσω να σε βρω;
Σε πια γωνίτσα να σταθώ
μήπως και την περάσεις;
Πάρε το αίμα μου και δως μου το δικό σου
για να σε νοιώσω θέλω και να σε αισθανθώ
να με αγγίξω και να πιάσω το σφυγμό σου,
σ΄ αυτή την παγωνιά εγώ να θερμανθώ,
εσύ κι εγώ.
Πες μου πως γίνεται εσύ για να γλυτώσεις?
Πες μου πως γίνεται εγώ για να σωθώ?
Θα ‘πρεπε ίσως κάποτε εσύ να με σκοτώσεις
ή θα ‘ταν πρέπον σήμερα μόνος να σκοτωθώ,
τώρα εδώ.
Νοιώθω της αγάπης σου θερμή την παρουσία
μα μόνος μου μετρώ κι αυτή τη μοναξιά
άλλη μια μέρα πέρασε, άλλη μια απουσία
κι έρχετ΄ η νύχτα η βαριά με μια στεναξιά
και μια κραξιά.
Τέτοια ώρα σ΄ έχω ανάγκη, τέτοια ώρα σε ζητώ,
της καρδιάς σου το λιμάνι για ν΄αράξω το γυρεύω
κι όταν πια θα έχω φτάσει κι όταν πια εκεί βρεθώ
θα αρχίσω να πετάω, θα αρχίσω να χορεύω,
θα σε παιδεύω.
Όμως άλλα γράφει η μοίρα κι άλλα λέει το ριζιμιό,
μ΄ αγκαλιά τη μοναξιά μου στο ποτάμι σου θα πέσω,
το κορμί μου να παλεύω και να θέλω να σωθώ
μα η μοίρα θέλει ίσως πιότερο για να πονέσω
μαζί κι οι δυο.
Κώστας Πλασταράς