Μέσα μας πέφτει μια βροχή, είναι λες η εποχή που τα μάτια θ'ανθίσουν...
Πόσα της νύχτας ουρλιαχτά
στης καρδιάς τ’ ανοιχτά
γίναν χέρια απλωμένα;
Κι όπως μεθάνε οι ζωές χωριστά
συναντιούνται ξυστά
με φτερά ξηλωμένα...
Εκεί στο ρήγμα της σιωπής
στη ζωή συνεπείς
ζητιανεύουμε σώμα
κι αυτή η αιώνια, κρυφή απειλή
μας χαρίζει φιλί
την ψυχή σ’ ένα στόμα...
Η αγάπη κάνει τον κόσμο να γυρίζει
μας πεθαίνει, μας ανασταίνει, μας υπνωτίζει...
Μέσα μας πέφτει μια βροχή,
είναι λες η εποχή
που τα μάτια θ'ανθίσουν...
είναι λες η εποχή
που τα μάτια θ'ανθίσουν...
Κι όσοι πεθάνανε χθες μ’ ένα γεια
θάβουν μέσα βαθιά
τις πληγές να μην κλείσουν...
Γύρω μας πράγματα μικρά
κι αν τα ντύνει η χαρά
πάντα κάτι τους λείπει,
μα την πιο κρίσιμη εκείνη στιγμή
θα ‘ρθει μια αφορμή
για να κλέψει τη λύπη...
Η αγάπη κάνει τον κόσμο να γυρίζει
μας πεθαίνει, μας ανασταίνει, μας γονατίζει...
Γιώργος Γκρίλης