Αστυνόμοι Μοναξιάς

Ό,τι πια δεν το πληρώνω μίσος με κερνά...

Καπνίζει η ψυχή για μια καλημέρα
Για ένα αθώο φιλί
Αστυνόμοι μοναξιάς στο δρόμο
Με κοιτάζουν σαστισμένοι βουβοί

Μυρίζει ο άνεμος θυμό πιο πέρα
Κάπου κοντά πονάει η γη
Τα τόσα χρόνια σιωπής στα πάντα
Έχουν φέρει οργή

Αστυνόμοι μοναξιάς στο δρόμο άδεια μαγαζιά
Τον έρωτα δικάζουν μόνο σπάνε τη καρδιά
Πάλι σε έρημο θα φτάσω να διψώ ξανά
Αστυνόμοι μοναξιάς στο δρόμο και η ζωή περνά

Αστυνόμοι μοναξιάς στο δρόμο η σιωπή βοά
Ό,τι πια δεν το πληρώνω μίσος με κερνά
Αστυνόμοι μοναξιάς στο δρόμο όλα παν’ καλά

Βουλιάζω στο μυαλό μου μια άχαρη μέρα
Πριν δω ένα αστέρι μικρό
Ακούω τους ήχους του δρόμου
Το σώμα της πόλης κοιτώ

Ποτίζω με νερό το χώμα
Φυτρώνει η ζωή
Αυτό το μάταιο για σένα ταξίδι
Είναι για μένα μια ανάσα μικρή

Σάκης Αθανασιάδης