Κρύβω στις τσέπες μου κουράγιο να παλέψω φόβους αθάνατους, θανάτους μου μικρούς...
![]()
Ίσως βρεθείς σε μια στιγμή που δεν θα υπάρχω
Ίσως χαθώ προτού τολμήσεις να με βρεις
Γυάλινα είδωλα στις θάλασσες θ’ ανάψω
να σου θυμίζουν πως σ’ αγάπησα πολύ
Ίσως χαθείς μέσα σ’ ανθρώπους που δεν ξέρω
Ίσως πετάξεις στους απάτητους καιρούς
Κρύβω στις τσέπες μου κουράγιο να παλέψω
φόβους αθάνατους, θανάτους μου μικρούς
Και που λες πως θα’ ρθεις σε πιστεύω
στου μυαλού την φωτιά σ’ έχω κρύψει
στις ρωγμές μου σταλάζει το φως
Την σκιά σου τρυγώ κι ημερεύω,
ξεδιψώντας την άγονη θλίψη
σ’ ένα ψέμα μ’ αρέσει να ζω
Κι αυτός ο κόσμος που παλεύω να αφήσω
ποτέ δεν χώρεσε εμάς τους δυο μαζί
Στο παραμύθι που δεν πρόλαβα να ζήσω
πάντοτε ήσουνα το τέλος κι η αρχή
Και που λες πως ακόμα υπάρχεις
ψιθυρίζεις στον χρόνο ν’ ανοίξει
μια ρυτίδα στην άδεια μου γη
Κι η βροχή που αργά θα περάσει
το φθαρμένο μου σώμα θα σβήσει
κι ότι κρύβω για σένα θα βρει…
Γιώργος Δημακάκος