Προδομένες σκέψεις

Μυρίζω ελπίδες, ξερνάω ευχές... 


Μες την τρέλα της σκέψης γυρίζω,
προδομένη, γυμνή και δακρύζω...
Μυρίζω ελπίδες, ξερνάω ευχές,
σκοντάφτω στις θύμησες τις χθεσινές...

Κουρασμένη απ’το τώρα, το ίσως μπορεί,
μετράω τα λόγια με πένα υγρή...
Σελίδες γεμίζω, θεριώνουν τα πάθη,
με πνίγουν σε μέθη, ψυχή μου, τα λάθη...

Πόσο ν’αντέξει αυτό το κορμί,
βιώνει το τέλμα, γελά στο «γιατί»...
Φιλίες αρχίζει με τ’ανθρωπάκια του φόβου,
μαζί πολεμούν τον επισκέπτη του πόνου...

Αγώνας μεγάλος, διαρκής, χωρίς τέλος,
αρπάζει ζωή, δοξάζει το πένθος...
Σφραγίζει τα λόγια μεγάλων στιγμών
σε πύρινους κόμπους αγκαθωτών διχτυών...

Κι η πλάση ανθίζει, ζωντανεύει, χορεύει,
ελπίδες χαρίζει, τα στήθη μαγεύει...
Τις σκέψεις στον ήλιο τραβάει μακριά,
σπασμένα χαμόγελα στα χείλη ξυπνά...


Μαριάννα Κουκουμτζή