Σαν δάκρυ που πέφτει χάμω στη γη παι ζητάει να ανθίσει...
Είναι κάτι στιγμές
Που δίχως αιτία και αφορμή
Σαν πελώρια κύματα οι αναμνήσεις ζυγώνουν
Και σε πνίγουν
Σε πνίγει αυτό το ακαθόριστο γιατί
Όλων εκείνων των ματαιώσεων
Και είναι εκείνες οι στιγμές
Που αναζητάς μια κρυψώνα
Ένα ζευγάρι φτερά να χωθείς από κάτω
Της μάνας σου την αγκαλιά να ζεσταθείς
Ένα δέντρο-σαν εκείνο που σκαρφαλώναμε παιδιά-να κρατηθείς
Να κρατηθείς…ένα χέρι..
Θυμάσαι…
Θυμάσαι τότε που μου έλεγες μητέρα
<<Πρόσεχε!Να προσέχεις,παιδί μου..>>
Και είχανε τα μάτια σου μιαν αγωνία..
Τέτοια..που σαν τη συλλογιέμαι τώρα
Δε μπορώ να κρατήσω το δάκρυ αυτό
Που κυλάει στις άκρες απ’τα χείλη μου
Σαν να γκρεμίζεται..
Εκείνο το παιδικό όνειρο που είχα..
Πως καβαλούσα τα κύματα
Και αντάμωνα απάτητες στεριές
Όνειρα..όνειρα ένα σωρό
Που βούλιαξαν μέσα σε αυτό τον άγριο καιρό
Και εγώ…εδώ….
Να νοσταλγώ..
Αυτό..που ποτέ δε θα γίνει..
Αυτό το ακαθόριστο γιατί..
Σαν δάκρυ που πέφτει χάμω στη γη
Και ζητάει να ανθίσει..
Δέσποινα Βασιλίκα