Μέσα στο σπίτι κλείνομαι, κλειδώνω την καρδιά μου...
Η μέρα δύει και εγώ δύω ξανά μαζί της.
Πετάω τη μάσκα της χαράς,
της τελευταίας μου φοράς
που άγγιξα το κορμί της.
Μέσα στο σπίτι κλείνομαι, κλειδώνω την καρδιά μου.
Αργά περνάνε τα λεπτά,
Και ετοιμάζομαι ξανά
να βρω τον Γολγοθά μου.
Βάζω στο τέρμα ζειμπεκιά, κι ανοίγω το μπουκάλι.
Αυτή είναι η ουσία μου,
η ιεροτελεστία μου
που ξεκινάει πάλι.
Η νύχτα είναι δύσκολη για εμάς που αγαπάμε.
Με ουίσκια και με ντέρτικα,
μοναχικά ζειμπέκικα,
πονώντας την περνάμε.
Η νύχτα είναι δύσκολη για εμάς που αγαπάμε.
Με ουίσκια και με ντέρτικα,
μοναχικά ζειμπέκικα,
πονώντας την περνάμε.
Κλείνω τα ματιά στις στροφές και είναι εκεί μπροστά μου.
Το κάθε της χαμόγελο,
μαχαίρι μες στο κόκαλο,
πονάει η μοναξιά μου.
Θυμάμαι και αναπολώ ξανά την αγκαλιά της
Μες του ποτού την ζεστασιά,
μες του χορού την αγκαλιά
νιώθω την ζεστασιά της.
Η νύχτα είναι δύσκολη για εμάς που αγαπάμε.
Με ουίσκια και με ντέρτικα,
μοναχικά ζειμπέκικα,
πονώντας την περνάμε.
Η νύχτα είναι δύσκολη για εμάς που αγαπάμε.
Με ουίσκια και με ντέρτικα,
μοναχικά ζειμπέκικα,
πονώντας την περνάμε.
Νίκος Μηναδάκης