Μια καρδιά που Σε διψάει είναι η χώρα μου…
Θα κάνω κήπο την καρδιά
να ‘ρχονται νύχτα τα παιδιά
κι οι πεινασμένοι…
Όταν στο τέλος νικηθεί
απ’ την ανάγκη η ζωή
να δω τι μένει…
Κι αφήνω μακριά μαλλιά
μήπως και χτίσει μια φωλιά
ο νέος χειμώνας…
Είπαν για πάντα έχεις χαθεί
μα να που ψάχνει να Σε βρει
κι άλλος αιώνας…
Να ‘χες σκάλα ουρανέ μου
να σ’ ανέβαινα
και σε κάθε σκαλοπάτι
να σου έφερνα
απ’ την έρημό μου σκόνη
και τα δώρα μου…
Μια καρδιά που Σε διψάει
είναι η χώρα μου…
Του κόσμου οι γλώσσες μου μιλούν
στα σύνορά τους με καλούν
- κλείνουν το μάτι…
Κι αν ζούμε έτσι στα φτηνά
θα γεννηθούν όλα ξανά
μες στην Αγάπη….
Γιώργος Γκρίλης
*Εικόνα: Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος - Φώτης Κόντογλου, 1924