Χάνεσαι πάλι, πίσω από σύνορα που αδιακρίτως σε μαστιγώνουν...
Μικρός ο κόσμος,
πως να χωρέσει τόση σιωπή.
Μικρή η θάλασσα,
πως να χωρέσει τόση οργή.
Μικρά τα σπίτια.
Πως να χωρέσουν την μοναξιά,
που μας σκεπάζει και έχει τρυπώσει
σαν την αράχνη, μες στο σεντόνι.
Πως να μιλήσω και τι να πω.
Χάνεσαι πάλι πίσω από σύννεφα που
αιμορραγούν.
Αλλάζουν χρώματα, αλλάζουν σχήματα
και ξεψυχούν.
Χάνεσαι πάλι, πίσω από σύνορα που
αδιακρίτως σε μαστιγώνουν.
Πίσω από όρια που καθορίζουν
και σε πληγώνουν.
Ευσταθία Παύλου
Από την ποιητική συλλογή 'Διάφανη κιμωλία' (2015)
