ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ

Περιπλανώμενοι ουρανοί με χαιρετούν και τα παιδιά αυτής της πόλης δε με ξέρουν... 



Μέρες ξυπόλητες χορεύουν στο κενό
 λέξεις κλεισμένες μες στη γυάλα μου μιλάνε
έχω μπροστά μου ένα κρύο ωκεανό
και τα σκουπίδια την αγρύπνια μου χαλάνε.

Περιπλανώμενοι ουρανοί με χαιρετούν
και τα παιδιά αυτής της πόλης δε με ξέρουν
άμορφες μάζες τη σιωπή καταπατούν
και τα σκοτάδια μου στον ήλιο υποφέρουν.

Τρύπιες σημαίες αιωρούνται στις αυλές
φώτα παράξενα θωπεύουν τη ζωή μου
έχω στο σώμα μου της μοίρας τις ουλές
λάδια, βενζίνες κυριεύουν τη πνοή μου.

Γήπεδα άδεια και κλειστές οι αγορές
ένας αέρας στα οστά μου διεισδύει
 κι εγώ που ήθελα να ζήσω δυο φορές
βλέπω το άστρο μου στο άπειρο να δύει.

Ποιος ξέρει τώρα το κορμί σου πού γυρνά
κι εγώ που χρόνια περιφέρομαι στα ίδια
κάθε χαράματα η σκέψη μου γυρνά
στης ομορφιάς σου τα αιώνια στολίδια


                                                                 Γιώργος Γκανέλης