Τι κι αν το φίμωσα το μέσα μου παιδί...
Στριφογυρίζω με ένα ίσως κι ένα ναι
μαύρ΄η ψυχή μου σαν εσένα ωκεανέ
και τα σκαλιά που κατεβαίνω είναι πολλά
σκόρπια τα όνειρα η δε καρδιά τα ξαπολά,
απολυμαίνω την ψυχή μου με ορμή
βάλσαμο γίναν οι δικοί σου οι σκαρμοί
τι κι αν το φίμωσα το μέσα μου παιδί
αναστατώνω των δακρύων την πηγή
άλλαξαν πράγματα μαζί κι η ξαστεριά
κι η νύχτα πούρθε έχω ανάγκη τα κεριά
κι αν μέσα μου δεν έπαψα να σπαρταρώ
άργησαν όλα αυτά που λαχταρώ,
αφηρημένα τη ματιά σου σαν κοιτώ
μια σκέψη κάνω και θα σου διηγηθώ
κι αν χρίστηκα τα είναι σου σαν υετοί
αυτή η ζωή δεν θα μου είναι αρκετή.!!
Κώστας Πλασταράς