Μαύροι καπνοί μου χίμηξαν της μνήμης τα κοπάδια...
Βγήκα στο φως να γιατρευτώ
απ’ τις πληγές του κόσμου
τον ήλιο σου να ονειρευτώ
μονάχος μου να περπατώ
να δω το μέλλον μπρος μου.
Έπεσα πάνω σε βουνά
σ’ εμπόδια, σε φράχτες
σε μονοπάτια ορεινά
στα δίχτυα τα νυχτερινά
και σε σβησμένους χάρτες.
Αντίκρισα μια θάλασσα
γεμάτη με κηλίδες
την όρασή μου έχασα
το όνομά μου ξέχασα
κι έπεσα σε παγίδες.
Τα σύννεφα με σκέπασαν
μ’ έριξαν σε σκοτάδια
οι άνεμοι με φύσηξαν
μαύροι καπνοί μου χίμηξαν
της μνήμης τα κοπάδια.
Όλα μου αντιστέκονται
και στο μυαλό μου μπλέκονται
κι οι έρωτες κατάντησαν
ένα χαμένο τρένο
χωρίς τροχιές και φρένο,
τώρα τι περιμένω.
Γιώργος Γκανέλης