Ό,τι γυρεύω στη ζωή το έχω προσπεράσει...
Με τα χέρια μου δεμένα και τα μάτια μου κλειστά
μεσ΄ στις σκέψεις σεργιανώ . . .
. . . . . . . . κι αν τα φώτα είναι σβηστά
τα ζω αυτά τα λάθη μου καθένα χωριστά.
Η σκιά του παραδείσου
είν΄ στο κάθισμα το πίσω,
άντε τώρα κι άντε γδύσου
κι έρχομαι να σε φροντίσω.
Ποτάμι μέσα μου κυλούν απ΄ της καρδιάς τα βάθη
όλα αυτά που έγιναν . . .
. . . . . . . . και μ΄ έχουν κακομάθει,
αυτά που πλέον με πονούν όπως πονά τ΄ αγκάθι.
Κι εγώ αγρίμι και πουλί
τώρα πούχω γεράσει
ό,τι γυρεύω στη ζωή
το έχω προσπεράσει.
Πλέον αυτά τα πάθη μου κάθομαι και αθροίζω,
και πήρα την απόφαση . . .
. . . . . . . . φεύγω και δεν γυρίζω,
τα πλήρωσα τα λάθη μου, τα ρέστα ... στα χαρίζω!
Κώστας Πλασταράς