Τι θέση θα είχανε αυτά τα παλιόπαιδα (τα ατίθασα) σ'έναν κόσμο που ουρλιάζει στις κερκίδες αλλά έχει χάσει την μπάλα;
Πέρασε ανεπιστρεπτί;
Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι να απέγινε εκείνη η παλιοπαρέα του Ολύμπου... Που έχουνε άραγε πάει η ιερότητα της στιγμής, η προσδοκία της αιωνιότητας, το δέος απέναντι στην δημιουργία; Τι θέση θα είχανε όλα αυτά, όλοι αυτοί, ετούτο το διαφορετικό κοίταγμα (και άγγιγμα!) στη ζωή μέσα στον μεταμοντέρνο χυλό της τηλεοπτικής άνοιας και του ιντερνετικού ξερολισμού, της απώλειας κάθε νοήματος της ζωής και κάθε κέντρου βάρους του 'όλοι τα ίδια είμαστε'και του 'μια ζωή την έχουμε - who the fuck cares for more'; Τι θέση θα είχανε αυτά τα παλιόπαιδα (τα ατίθασα) σ'έναν κόσμο που ουρλιάζει στις κερκίδες αλλά έχει χάσει την μπάλα;
Όταν ο Απόστολος Παύλος έλεγε ότι βλέπουμε εν εσόπτρω και γι'αυτό τα ζούμε όλα θολά, νομίζω ότι έκανε την πιο εύστοχη περιγραφή του σύγχρονου κόσμου: το παχύ αλεξίσφαιρο τζάμι που έγινε το Καβαφικό Τείχος του καθενός μας σήμερα δεν διαθλά τη ζωή στα χρώματα του ουράνιου τόξου της, το αντίθετο, την θαμπώνει για να μοιάζει λεία, ενιαία (ενώ δεν είναι) και ακίνδυνη, απόμακρη ζωή και άχαρη που οι αμυχές της δεν τραυματίζουν ούτε τη ματιά, ούτε την αφή μας, λες και είναι ξένη - 'και φορτική'θα συμπλήρωνε ο ποιητής... Υπερβολές; Δε νομίζω... Ο πόλεμος και η φρίκη κάνουν παρέα με το βραδυνό μας ρέψιμο στις ειδήσεις, η ομορφιά βαρέθηκε να κρέμεται στα περίπτερα και μετακόμισε, όλη ανία κι όλη χάρη, στις οθόνες των αυνανιζομένων ηλιθίων (sorry για το 'ηλίθιοι' guys), και τον ήλιο τον κλείνουμε σε θερμοκήπια για να τρώμε ντομάτες τον χειμώνα , ο κεραυνός μας πλένει τα σώβρακα και φορτίζει τα I phone μας, η ζήλεια έγινε swinging, η δε Σοφία έγινε καταναλωτικό προϊόν και διαφημίζεται δεκατρείς την ώρα παρέα με την Επανάσταση - ναι, από αυτούς που βυσσοδομούν και διακωμωδούν με χυδαιότητα τον ίδιο τον Θεό, για να μας πουλήσουν τα Nova Triple Play τους, οι μαλάκες!
Κι όμως... Η ζωή είναι εδώ με όλη της την ιεροπρέπεια, με όλη της την σημαντικότητα, με όλη της την επικινδυνότητα! Και χτυπάει (με μανία!) την πόρτα των κουφών. Και πυροβολεί απ'
έξω το το φιμέ φρούριό μας με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Και ενίοτε το θραύει! Πώς όχι; Και τότε η ομορφιά σε αναγκάζει να την προσκυνήσεις. Και η ζήλεια σου μαγκώνει την καρδιά. Και μετράς νύχτες και νύχτες μπροστά σε μια μαύρη οθόνη προσμένοντας ένα SMS. Και κάτω απ'την πανσέληνο ακούς τη μουσική των αστεριών. Και η ζωή παίρνει φωτιά! Και γίνεται θάλασσα: και σου φέρνει με τους πρόσφυγές της τον πόλεμο και την αθλιότητα στην αυλή σου. Και - μα τα χίλια μνημόνια! - όλες τις εικόνες του Τρίτου Κόσμου που κατανάλωνες ασφαλής και χαζοχαρούμενος μπροστά στη SONY σου, τώρα σου τις φέρνει (σαν σφαλιάρες!), μία προς μία, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι - όσο θα έχεις ακόμη σπίτι γιατί το πράγμα αγριεύει καθώς φαίνεται πολύ. Η ίδια η ζωή αγριεύει πολύ, δηλαδή πάντοτε ήταν άγρια, απλώς εμείς κοιίμαστε τον post modern ύπνο του αδίκου. Τίποτα δεν μας SONY πια.
Τίποτα;
Ο Καζαντζάκης επισκέπτηκε την μετεπαναστατική Ρωσία και προφήτεψε την τραγική παρακμή και το άδοξο τέλος της, γιατί 'η επιστήμη δεν μπορεί να φέρει την ευτυχία στους ανθρώπους'παρ'όλες τις περί αντιθέτου προσδοκίες ενός Μαρξ και ενός Λένιν. 'Γιατί; τον ρώτησε ο ρώσος αξιωματούχος συνομιλητής του, 'τι μας λείπει;'Και ο Καζαντζάκης απάντησε αφοπλιστικά: 'Ο Μύθος...'
Νομίζω πως είχε δίκιο. Ο Μύθος δεν είναι παραμύθι - είναι παραμυθία, παρηγοριά. Αλλά και (κυρίως αυτό) η ενοποίηση της πολυκερματισμένης πραγματικότητας επί το ένα και το αυτό. Να ενωθούν τα διεστώτα ξανά: η φωτιά να προσκυνήσει την ομορφιά, η εξουσία να μαλλιοτραβηχτεί με τη ζήλεια, ο κυνηγός να ξαναβρεί το χαμένο του τραγούδι.
Παρενθετικά: λέγεται ότι ο χριστιανισμός διέλυσε την ειδωλολατρία του αρχαίου κόσμου, κάτι που φυσικά είναι σωστό, αλλά συχνά δεν προσέχουμε ότι η εν Χριστώ Αποκάλυψη προσέφερε στην ανθρωπότητα έναν ακόμη πιο ισχυρό Μύθο, μία ακόμη πληρέστερη Α-λήθεια δηλαδή: εδώ ο Δημιουργός ερωτεύεται το δημιούργημά Του, κυλιέται στη λάσπη και ακόμη, σταυρώνεται για χάρη του, κοινωνεί τον προδότη Του στο Σώμα και στο Αίμα Του προτού κερδίσει το φιλί που θα Τον στείλει στον Γολγοθά, ο δε άνθρωπος τρώει και πίνει τον Θεό του για να σωθεί! Όλα αυτά όμως είναι άλλου παπά ευαγγέλιο που κάποια στιγμή βεβαίως πρέπει κι αυτό να γραφτεί.
Μέχρι τότε και για να το κλείνουμε κάπου εδώ - ας ξαναγυρίσουμε στον Όλυμπο. Δηλαδή; Να πάρουμε την τρέλλα μας και να πάρουμε τα βουνά; Ναι αυτό, γιατί όχι; Για την ακρίβεια να ξαναβρούμε την Τρέλλα και την Τόλμη μας και να αναρριχηθούμε ξανά στην κορυφή του Μύθου μας. Να βρούμε το χαμένο μας Ένα. Να ενώσουμε και πάλι Φωτιά και Ομορφιά. Το έξω και το μέσα μας. Την ψυχή με το αίμα μας. Να δώσουμε εκ νέου τα σκήπτρα στη ζωή για να μας υπερβεί Να ξαναμαγευτεί η ζωή μας.
Και να μας ξαναμαγεύσει!
Λίγο το 'χεις;
Γιώργος Γκρίλης