Ψυχή που σκοτεινιάζει

 Βαρίδια τα όνειρα σε γονατίζουν...
 

Το βλέμμα κενό, κερί που λιώνει
άδεια η καρδιά, η ψυχή τσαλακώνει
βρωμάει ο αέρας, η ανάσα που βγαίνει
μαραίνει το άνθος, το ρυάκι σωπαίνει

Υγρά μονοπάτια τα μάτια ορίζουν
τα δάκρυα στάζουν, ελπίδες βυθίζουν
μαύρος ορίζοντας σε καταπίνει
ουράνιο τόξο που τρεμοσβήνει

Βαρίδια τα όνειρα σε γονατίζουν
τον ύπνο με τρόμο και αίμα ποτίζουν
βρέχει λεπίδες, χαράζουν το δέρμα
δυο όψεις ο πόνος σε χάλκινο κέρμα

Ο θάνατος γίνεται η μόνη φυγή
το μαύρο δρεπάνι οργώνει τη γη
σου γδέρνει το σώμα, μα αυτό δε ματώνει
για πόθο και έρωτα μονάχα ιδρώνει


Θανάσης Βορδός