Έμοιαζε σαν εκκλησία χωρίς πιστούς... Αναδύεται τώρα ξανά από τη λησμονιά...
Συνείδηση των πράξεων επίγνωση
Η έννοια της βαθιά χαμένη τώρα κάπου στη λήθη
Ασήκωτο το βάρος της στου κάθε ανθρώπου τη ζήση
Θεωρίες πολλές και μελέτες ψάχνουν γι’ αυτή
Τη βγάζουν από τη σκόνη και τις αράχνες που είχε συντροφιά
Έμοιαζε σαν εκκλησία χωρίς πιστούς
Αναδύεται τώρα ξανά από τη λησμονιά
Κάποιοι δε τη θέλουν είναι επικίνδυνη λένε πολλοί
Τι θέλουν στο πυρ και στην άβυσσο
Είναι στο υποσυνείδητο όμως κι έρχεται χωρίς να σε σκεφτεί
Τύψεις κουβαλάει σε ένα πόλεμο άνισο
Μοιάζει με στοιχειωμένο σπίτι που μέσα του πετούν οι Ερινύες
Σε βαθύ πηγάδι τη θέλουν ερμητικά κλειστό
Δε μπορεί να ξεφύγει κανείς όμως από το βάσανο αυτό
Γιατί θέλει από σένανε θυσίες
Θα έρθει την ώρα που δε θα το περιμένεις
Η καμπάνα της θα χτυπήσει στη φρίκη της στιγμής
Τότε πρέπει να σκεφτείς τι έκανα τότε, τι κάνω τώρα
Αν την απεμπολήσεις θα βρεθείς στο χείλος του γκρεμού
Πνιχτή κραυγή θα γίνει στα όνειρα σου
Και λαβύρινθος χωρίς ελπίδα επιστροφής
Θα σε στήσει στο ικρίωμα και θα ακούς τις ιαχές του όχλου
Γι’ αυτό πάψε να την αγνοείς ,είναι κάτι δικό σου και πρέπει να το πολεμήσεις
Γιατί είναι φορτίο ασήκωτο και θα σε λυγίσει
Μέχρι και τους κραταιούς ώμους του Άτλαντα θα μπορούσε να συντρίψει
Γι ‘αυτό ανάσυρε τη από τη λήθη και θα δεις η ψυχή σου θ`ανανήψει.
Αντώνης Μινάρδος
(Από την ποιητική συλλογή 'Φανέρωση ψυχής')