Είναι λοιπόν και τούτη η Κυριακήένα ταξίδι πίσω στα παλιά...
Χρώμα δεν είναι μόνο το λευκό
είναι το μαύρο, το καφέ, το βυσσινί
μοιάζει το σώμα με άδειο σπιτικό
και η καρδιά με αθέατη φωνή.
Άυλη ευχή σκιά κατοπινή
μια καταιγίδα μάτια από φωτιά
άγρυπνο αστέρι τ’ όνειρο δονεί
δεν ξέρει όμως τι ’ναι η ξενιτιά.
Αποκομμένη η πόλη απ’ την πηγή
στα ναυπηγεία τρέφονται με φως
οι στρατηγοί ξεχνούν τη διαταγή
την ιστορία αρνήθηκε ο σοφός.
Φεύγουν οι μέρες δίχως να ρωτούν
ποιος έχει αλήθεια ξάρτια διπλανού
οι μυθοπλάστες χίμαιρες κοιτούν
οι νοσταλγοί τ’ απόνερα του νου.
Κρύβεται ο ήχος μέσα στα στενά
δίνουν και παίρνουν άστοχα γιατί
στους ποιητές τραγούδι τα δεινά
δίκιο μοιράζουν τάχα οι δυνατοί.
Σκέψη και λόγος πρόσχημα φτηνό
πλάθουν οι σκλάβοι φύτρα από ζωή
σ’ ένα σεντόνι απλώνεται λινό
αυτό που η μοίρα θέλει αναπνοή.
Είναι λοιπόν και τούτη η Κυριακή
ένα ταξίδι πίσω στα παλιά
μια προσμονή του Κόσμου αυθεντική
σαν πιρουέτα σε άδικη φωλιά.
Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Από την ποιητική συλλογή
«Πύρινες Σταγόνες σε Θολό Τοπίο»
Εκδόσεις «Πνοές Λόγου και Τέχνης»