Ειν` οι ορμόνες μου που πια δεν συμμαζεύονται...
Πέφτω για σένα τόσους μήνες στα πατώματα
και οι ανάγκες μου κοιτούν σαν άδεια στόματα,
δεν είναι που είσαι μακριά κι όλο μπερδεύομαι,
ειν` οι ορμόνες μου που πια δεν συμμαζεύονται.
Στο λαιμό σπασμένη χάντρα,
που πηγαίνω δίχως άντρα.
Πέφτω για σένα χαμηλά καίω το σώμα μου
και σε φαντάζομαι τις νύχτες στ` άδειο στρώμα μου,
δεν είναι οι λέξεις κι οι πληγές που δεν γιατρεύονται,
ειν` οι ορμόνες μου που πια δεν συμμαζεύονται.
Στο λαιμό γαλάζια χάντρα,
ψάχνω να `βρω άλλον άντρα.
Μεταξία Δρογώση