H μέρα σήμερα ήταν συντριπτική! Δεν πρόλαβα να χωνέψω το γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη γνωστή λυκοσυμμορία και το τηλέφωνο μιας φίλης λίγο πριν τις 12 με αποτέλειωσε... 'Τα έμαθες για το Νίκο;'
Δεν χρειαζόταν να μου πει άλλη λέξη - κατάλαβα... Ο Νίκος, ο Νίκος ΜΑΣ, έφυγε... Ταλαιπωρήθηκε πολύ... Βρισκόταν στη λίστα για μεταμόσχευση εδώ και κάποιους μήνες... Αλλά δεν πρόλαβε... Η αρρώστια κι ο θάνατος τον κυνηγούσαν χρόνια... Οι γιατροί απορούσαν πως τα κατάφερνε να ζει... 'Άλλοι δεν θα φτάνανε ούτε ως τα 20' λέγανε... Αλλά ο Νίκος είχε τον τρόπο του... 'Είμαι μαχητής, μη φοβάσαι' μου είχε πει στο τηλέφωνο όταν του έγινε η διάγνωση...
Ήταν! Είχε αναπτύξει δύο πολύ δυνατά και πολύ δικά του όπλα, όλα αυτά τα χρόνια...
Το όπλο της Δημιουργίας και το όπλο της Αγάπης! Κι ο Θάνατος λες και τον σεβόταν (τον σεβόταν!) και κάθε φορά που άπλωνε το χέρι του πάνω του, το 'παιρνε πίσω μετανιωμένος...
Τον θυμάμαι να διαβάζει με το μοναδικό του τρόπο την Ομόνοια και θαύμασα το όμορφο θράσος του νέου ανθρώπου να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να παίζει με την ασχήμια γύρω του σαν παιδί! Μου εκμυστηρεύτηκε πως του αρέσουν κι οι δικοί μου στίχοι κι έτσι σκαρώσαμε ένα τραγουδάκιμαζί - σαν παιχνίδι κι αυτό...
Δημιουργούσε χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας, δεν έστελνε ποτέ τραγούδια του σε διαγωνισμούς, ούτε ψαχνότανε σε δισκογραφικές και τα σχετικά. 'Βρήκα την ισορροπία μου' μου είπε κάποια στιγμή στέλνοντάς μου έναν στίχο: 'Τραγουδάκι, U tube, Στιχο-Μυθία'... Δεν ήθελε περισσότερα - του αρκούσε να Δημιουργεί και να μοιράζεται τις Δημιουργίες του με φίλους... Τόσο απλά!
Ήξερε αυτό που όλοι μας υποκρινόμαστε πως αγνοούμε: ότι η κάθε ημέρα είναι ένα Δώρο και δεν αξίζει να την σπαταλάς με περιττά, παραπανίσια και τιποτένια άγχη...
Αυτό αντικατοπτριζόταν και στα τραγούδιατου: χωρίς πολλές φιοριτούρες, απαλλαγμένα από εσωστρέφειες και γκρίνιες, είχαν πάνω απ' όλα μία θετική στάση απέναντι στη ζωή... Και κάτι περισσότερο: ο Νίκος έγραφε στίχους και μουσική, τραγουδούσε και έφτιαχνε βιντεάκια σαν παιδί που παίζει μπάλα σε απαγορευμένο σαλόνι: τα τραγούδια του ήταν η αποθέωση της σκανδαλιάς! Δεν δίσταζενα βάλει στο ειρωνικό του στόχαστρο ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Ισοφάριζε την απώλεια της ζωής που του 'κλεβε η αρρώστια με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού!...
Ακόμη και επάνω στο χειρουργικό κρεβάτι όταν 'του κόβανε ξανά τα σωθικά' ο Νίκος έκανε αυτά που ήξερε να κάνει μια ζωή καλά: να βάφει το γκρεμό στο Χρώμα της Αγάπης - και να το χαμογελοτραγουδάει!...
Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το Αντίο, μ' αυτό το τραγούδι του Νίκου, που όταν το έδειξε στη γιατρό στην οπία απευθυνόταν εκείνη δάκρυσε... Όπως δάκρυσα κι εγώ στο τηλεφώνημα της φίλης... Όπως κι όλοι οι φίλοι μας που τον συνόδευσαν σήμερα το μεσημέρι στην τελευταία του σκανδαλιά... Εγώ δεν πρόλαβα - το τηλεφώνημα ήρθε αργά...
Του το χρωστάω ένα τελευταίο φιλί...
Αντίο Νίκο!
Μας λείπεις!......
Στίχοι - Μουσική: Νίκος Μουτάφης
Ερμηνεία: Νίκος Μουτάφης
Δημιουργία video: Νίκος Μουτάφης
Θα ετοιμαστεί πάλι να πάει στη δουλειά
θα βάλει ρουζ, κραγιόν σε γήινες αποχρώσεις
και ατσαλάκωτη την άσπρη την ποδιά
να τσαλακώνει τις καρδιάς τις περιπτώσεις
Θα μπει ξανά να δει αν όλα παν καλά
τις πιθανές να διερευνήσει μεταπτώσεις
τι κι αν με πότισαν βαριά ναρκωτικά
πρέπει να είσαι αδελφή για να γλιτώσεις
Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
να βάφω τον γκρεμό
στο χρώμα της αγάπης
το τέλος μου είναι πλέον ορατό
μα δε θ΄ αντισταθώ
στ' αυθόρμητο άγγιγμά της
Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
χορεύω στο κενό
γελάει κι ο Ιπποκράτης
το τέλος μου είναι
πλέον ορατό
μα πρώτα θα πνιγώ
στο χρώμα της αγάπης
Θα πιάσει πίσω κοτσιδάκια τα μαλλιά
θα πάρει αίματα και ράμματα θα κάνει
να τη, προσπέρασε το θάλαμο ξανά
απογοήτευση το τάμα μου δεν πιάνει
Κάτι την άκουσα να λέει στ' αγγλικά
της λένε ‘φάρμακα γιατρέ μου να μας γράψεις’
τι κι αν μου κόψανε ξανά τα σωθικά
τα σωθικά μου είναι εδώ για να τα κάψεις
Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
χορεύω στο κενό
γελάει κι ο Ιπποκράτης
το τέλος μου είναι
πλέον ορατό
μα πρώτα θα πνιγώ
στο χρώμα της αγάπης