Quantcast
Channel: Στιχο-Μυθία
Viewing all 850 articles
Browse latest View live

Άρωμα ονείρου

$
0
0
Σήκω φύγε να ζήσεις, ζήσε παντοτινά...

Της ζωής σου το φεύγα
που περνά και όλο τρέχει
θέλεις να την κρατήσεις
σαν δύο χούφτες νερό.

Ήλιος μέσ’ την καρδιά σου
σε φωτίζει, μα όχι
πίσω να σε γυρίσει
να σε πάει μακριά.

Άρωμα του ονείρου
άλλο δεν θα μυρίσεις
σήκω φύγε να ζήσεις
ζήσε παντοτινά.

Κώστας Θαλασσινός

Με τα ρούχα της δουλειάς

$
0
0


Και με το χέρι το καλό, μ’ αυτό που κάνω το σταυρό,εσένα που ‘χω για Θεό...


Εγώ μικρή μου είμαι παιδί της εργατιάς
την πέτρα στύβω μες στο χέρι και τη λιώνω
κι αυτά τα δήθεν ‘μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς’
ούτε τα θέλω, ούτε τα πολυσηκώνω

Μ’ αυτά τα ρούχα της δουλειάς
ένα ζειμπέκικο για μας
θα σηκωθώ να το χορέψω κι ας ματώσω...
Και με το χέρι το καλό
μ’ αυτό που κάνω το σταυρό
εσένα που ‘χω για Θεό, θα σε σκοτώσω!

Εγώ μικρή μου είμαι παιδί της γειτονιάς
κι αυτά που έμαθες αλλού, να τα ξεχάσεις:
μέσα στα μάτια μια ζωή θα με κοιτάς
γιατί αλλιώς μια και για πάντα θα με χάσεις

Αργύρης Αργύρης

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ

$
0
0


Ειν’ αυτό που σε χτυπάει στην ψυχή και αλλάζει όλου του κόσμου σου το χάρτη...

 


Δεν παλιώνει σαν παπούτσι η αγάπη
δεν πετιέται μες στα άχρηστα του νου
μένει εδώ όπου γεννιέται και πεθαίνει
κι εσύ κοιτάς την αγκαλιά του ουρανού.

Οι φωτιές που είχες ξεχάσει σε ζεσταίνουν
οι στιγμές ακόμα ζουν και σ’ ομορφαίνουν
όλα κάπου εδώ τριγύρω σε πηγαίνουν
όλα μένουν τα αληθινά.

Δεν αλλάζει σημασία η αγάπη
ειν’ αυτό που σε χτυπάει στην ψυχή
και αλλάζει όλου του κόσμου σου το χάρτη
δεν χωράει κανενός τη λογική.

Πόπη Κλειδαρά

Κι όλα αυτά γιατί;

$
0
0
Αν μ'αγαπούσες, το φόβο θα νικούσες...
 
 
Κι όλα τελειώσαν με μια απορία 
με ένα γιατί.Μα απάντηση καμία.
Πίστευα πως ήσουν κάτι διαφορετικό
Λάθος εκτίμηση λοιπόν , έπεσα έξω εντελώς.
Λάθη πολλά,εγωισμοί,
βλέμματα κενά, λόγια ψεύτικα
και όλα αυτά γιατί?

Αν μ'αγαπούσες , θα τολμούσες
Τον φόβο,θα νικούσες.
Σε κάθε εμπόδιο που ερχόταν
δεν θα τα παρατούσες.
Σε κάθε λάθος,μια δικαιολογία
Σε κάθε βλέμμα, μια απορία
Γιατί?


Οι τίτλοι του τέλους έπεσαν
και εμείς χαμένοι βγήκαμε ,
στο παιχνίδι που εμείς ονομάζουμε
Αγάπη...
 
Δέσποινα Τζήκα 

Ετών 9

$
0
0
Σαν σήμερα το 1940 άνοιγε λογαριασμούς με τον κόσμο το αγρίμι της Ποίησης... Και βιάστηκε να τους ξοφλήσει...

Ποίηση: Κατερίνας Γώγου
Μουσική:Μάκης Σεβίλογλου
Ερμηνεία:Όλια Λαζαρίδου

Όταν ξυπνήσεις το πρωί
και δε θα βρεις στο πάτωμα
χαπάκια, πουλόβερ και σουτιέν
και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα
χωρίς ν’ ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου `'σκασμός''
μη βάλεις τα κλάματα και πας για να με βρεις
στην παιδική φωτογραφία μου που σε κοιτάει.Ποτέ δεν έβλεπα.
Ούτε στα ηλίθια γραφτά μου. Σου 'χω πει ψέματα.
Πάντοτε σου 'λεγα
πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι, τα χρώματα κι η μουσική.
Μέτρησε μόνο τα μεροκάματα που έκανα
μ’ αυτό θα μάθεις πως έζησα.
Μέτρησε έπειτα το νοίκι μας
ποτέ δε φτάνανε να το πληρώσω.
Και πόσο φως έκαψα
ψάχνοντας να βρω τρόπο.
Τράβα μετά και γύρεψε απ’ τον πατέρα σου
για τελευταία φορά χρήματα
και δώσε τα χρέη μου.
Ύστερα πλύνε τα μούτρα σου
και μην αφήσεις κανέναν να σου πει
τι απόγινε με την μάνα σου.
Μόνο κάτω απ’ αυτές
τις ηλίθιες αποδείξεις
φτιάξε έναν ήλιο απ’ αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου
και κάτω απ’ αυτόν
γράψε με τ’ αστεία παιδικά σου γράμματα
ξόφλησε ξόφλησε ξόφλησε

Δισκογραφία:
«Πάνω κάτω η Πατησίων» (βιβλίο με cd), Εκδόσεις Οδός Πανός, 2012.

πό τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά", εκδ. Καστανιώτη, 1978)


Στην τρέλα δεν τρελάθηκα

$
0
0
Το χάπι πάρε της ζωής...
 

Στην τρέλα δεν τρελάθηκα
στην φτώχεια δεν πεινάω
στο σπίτι που δεν έχω ζω
κι αυτό με κάνει δυνατό
στην κρίση που περνάω.

Αναπολώ το παρελθόν
την ώρα που ξαπλώνω
θυμάμαι όσα ξέχασα
μες το μυαλό μου μόνο.
(που να το φανταζόμουν...)

Είμαι πιο δυνατός
που να το φανταζόμουν!
Δεν μ'έριξαν στα τάρταρα
θεοί δεν ήμουν μόνος!
(που να το φανταζόμουν...)

σε όλα είχα να μου πω
πως θα τα καταφέρω
δεν πίστεψα τους αυλικούς
άπλα δεν ήμουν μόνος.
(που να το φανταζόμουν...)

τ'αστέρια δεν φωτίζουν
άπλα την νύχτα μόνο
ο ήλιος μας τα έκρυψε
μέχρι την δύση μόνο!
(που να το φανταζόμουν...)

στην τρέλα της ζωής αυτής
το χάπι πάρε της ζωής
γιατί δεν είσαι ο μόνος...
χαπάκιας κι'αστυνόμος! 

Γιώργος Τσελεμπής 

Κρίσιμη στιγμή

$
0
0


Μέσα μας πέφτει μια βροχή, είναι λες η εποχή που τα μάτια θ'ανθίσουν...

Πόσα της νύχτας ουρλιαχτά
στης καρδιάς τ’ ανοιχτά
γίναν χέρια απλωμένα;
Κι όπως μεθάνε οι ζωές χωριστά
συναντιούνται ξυστά
με φτερά ξηλωμένα...

Εκεί στο ρήγμα της σιωπής
στη ζωή συνεπείς
ζητιανεύουμε σώμα
κι αυτή η αιώνια, κρυφή απειλή
μας χαρίζει φιλί
την ψυχή σ’ ένα στόμα...

Η αγάπη κάνει τον κόσμο να γυρίζει
μας πεθαίνει, μας ανασταίνει, μας υπνωτίζει...

Μέσα μας πέφτει μια βροχή,
είναι λες η εποχή
που τα μάτια θ'ανθίσουν...
Κι όσοι πεθάνανε χθες μ’ ένα γεια
θάβουν μέσα βαθιά
τις πληγές να μην κλείσουν...

Γύρω μας πράγματα μικρά
κι αν τα ντύνει η χαρά
πάντα κάτι τους λείπει,
μα την πιο κρίσιμη εκείνη στιγμή
θα ‘ρθει μια αφορμή
για να κλέψει τη λύπη...

Η αγάπη κάνει τον κόσμο να γυρίζει
μας πεθαίνει, μας ανασταίνει, μας γονατίζει...


Γιώργος Γκρίλης

Θέλω πίσω τα όνειρα μου

$
0
0


Τον εφιάλτη μου που ζωδεν θέλω ν'αντικρίσω...


 

Φοβάμαι να ονειρευτώ
τα μάτια μου να κλείσω
τον εφιάλτη μου που ζω
δεν θέλω ν'αντικρίσω

Χάθηκε από την ζωή μας
η χαρά και η πνοή μας
είχαμε όνειρα πολλά
μα τα πήρανε κι αυτά

Θέλω τη νύχτα να κοιμάμαι
να ξυπνώ να μην φοβάμαι
θέλω αγάπη στην καρδιά μου
θέλω πίσω τα όνειρα μου

Φοβάμαι λόγια να σου πω
αυτά που νοιώθω και ποθώ
γι'αγάπη,έρωτα και αξίες
πρέπει να κάνουμε θυσίες

Θέλω φίλους κοντά μου
εσένα μες τα όνειρα μου
να γελώ να μην δακρύζω
τη ζωή μου να ορίζω

Θέλω τη νύχτα να κοιμάμαι
να ξυπνώ να μην φοβάμαι
θέλω αγάπη στην καρδιά μου
θέλω πίσω τα όνειρα μου

Νίκος Μπουγάς 

Τα κυπροκούδουνα

$
0
0
Βουκολικό...


Στο Χορχοτό εκεί ψηλά, στη Ράχη στις Αχλάδες,
έχουνε τα βοσκοτόπια τους οι του χωριού μου τσελιγκάδες.
Βόσκουνε γίδια, πρόβατα, ζυγούρια και κριάρια,
βετούλια, βεργάδια και τραγιά και διαλεχτά μανάρια.

Την άνοιξη τα κύπρα τους κουρντίζονται και όλα τα κουδούνια,
κι ακούγονται μελωδικά σ’ όλα τα κορφοβούνια.
Κι ο κάθε βοσκός από αυτά γνωρίζει τα δικά του,
ακούγοντας τα κυπροκούδουνα, που’ χει στα πρόβατά του.

Έχουνε πέτρινα μαντριά και στρούγκες που τ’ αρμέγουν,
έχουν καρδάρια ξύλινα, το γάλα να μαζεύουν.
Παίρνουν τη μέτρα και μετρούν το γάλα απ’ την καρδάρα,
με την τσαντίλα το σουρώνουνε και με ψιλή κρισάρα

Φέρνουν νερό τα τσοπανόπαιδα από το μονοπάτι,
και οι βοσκοπούλες γνέθουνε μαλλί στην ηλακάτη.
Παίζουν φλογέρα οι βοσκοί, φτιαγμένη από καλάμι,
και σαλαγούν τα γίδια τους που τρώνε το ροδάμι. 

Πάνος Πανουτσάκος 

Η ευχή των αστεριών

$
0
0
Φοράς όλη την νύχτα στην ματιά σου...
http://fairytalesdreams.files.wordpress.com/2012/12/cf80ceb1cf81ceb1cebccf85ceb8ceb5cebdceb9ceb1-cebfcebdceb5ceb9cf81ceb1-62.jpg?w=640&h=853

Συλλαβίζεις με τα χείλη σου τα αστέρια
και φοράς όλη την νύχτα στην ματιά σου
πόσα άραγε να πέφτουν στην ποδιά σου
πόσα άραγε να κρύβεις μες στα χέρια

Σε ποια γλώσσα τους μιλάς και σου μιλάνε
ποιο τραγούδι ψιθυρίζουν στο σκοτάδι
αχ, να έκλεβα απ’ το χέρι σου ‘να χάδι
τότε θα άκουγα, κι ‘γώ πως τραγουδάνε

Γιώργος Ιατρίδης

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ

$
0
0
Μες στα μάτια σου τα δυό, τ'απόκρυφά μου βρήκα...
 

Παίρνοντας μια βάρκα και δυό μικρά κουπιά
ξεκίνησα να ψάξω για μιά κρυφή στεριά.
Άνεμοι μπόρες ξαστεριά, μέρα και νύχτα αλμύρα
και μες στα μάτια σου τα δυό, τ απόκρυφά μου βρήκα.
Αυτά τα μάτια που κοιτώ, αν με κερνάνε ψέμα,
να γίνουν τώρα πυρκαγιά και να καούν με μένα.
Αυτά τα μάτια που κοιτώ αν μου μιλούν μ αγάπη
θα χτίσω για χατίρι τους το πιό ψηλό παλάτι.
Χρόνια ταξίδευα μόνος και πικραμένος.
Στα χέρια σου αφέθηκα κ είμαι παραδωμένος.
Ταξίδι μου, πορεία μου κ άγνωστο ριζικό μου.
Για σένα ήτανε γραφτώ να σβήσω το εγώ μου!

Χριστίνα Γαλιάνδρα - Strada

Σε αναπνέω

$
0
0
Άλλη κατοικία δεν έχω , μένω στο σώμα σου ...


Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Γιάννης Βελίκης (βασισμένο σε ιδέα του U.J.Roth)
Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης - Arpeggios M.P.
Ηχοληψία - Εκτέλεση Παραγωγής: Χρήστος Φολτόπουλος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
Όλος ο κόσμος ;

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.

Όπου κι αν βρίσκεσαι
υπάρχω και εγώ
Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω , Σε αναπνέω.

Ηδονή -
Πέρα από την γέννηση
Πέρα από τον θάνατο
Τελικό και αιώνιο
Παρόν.

Τι να κάνω τα 'άστρα
Τώρα που λείπεις εσύ ;
Με το κόκκινο του αίματος
Είμαι για σένα , Σε αναπνέω

Η γλώσσα Εγγίζει
Βαθύτερα από τα δάκτυλα
Ενώνεται .
Τώρα με τη δική σου αναπνοή
Ρυθμίζεται το βήμα μου και ο σφυγμός
Άλλη κατοικία δεν έχω ,
μένω στο σώμα σου , Σε αναπνέω

(Γυμνό Σώμα, Τα Ερωτικά, Εκδ. Κέδρος)

Arpeggios M.P.

Το μπαλόνι

$
0
0
Κι αν μου σκάσει και το άλλο κάποτε φτερά θα βγάλω...

Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Ερμηνεία: Θοδωρής Κοτονιάς

Όταν κάτι με πληγώνει
έχω ένα μικρό μπαλόνι για
να το κρατώ.

Με ένα αχ του δίνω αέρα
το φουσκώνω και πιο πέρα
που εδώ πετώ.

Κι αν μου σκάσει το μπαλόνι
έχω άλλο που με σώνει
κι αν μου σκάσει και το άλλο
κάποτε φτερά θα βγάλω.

Για να βγω ψηλά να πάω
απ'τις τσέπες μου πετάω
ό,τι και να βρω.

Τα υπάρχοντα μου βάρη
που μου κλέψανε τη χάρη
για να μην χαρώ

Κι αν μου σκάσει το μπαλόνι
έχω άλλο που με σώνει
κι αν μου σκάσει και το άλλο
κάποτε φτερά θα βγάλω.

Όταν χάνω το τιμόνι
έχω ένα μικρό μπαλόνι
για να κρατηθώ.

Κι όποιο δρόμο είχα πάρει
τον κοιτάζω απ'το φεγγάρι για
να μην χαθώ.

Κι αν μου σκάσει το μπαλόνι
έχω άλλο που με σώνει
κι αν μου σκάσει και το άλλο
κάποτε φτερά θα βγάλω.

(Η ηχογράφηση είναι από τους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού 2011)

Που πάει; (Ο παλιάτσος)

$
0
0
Κανείς δεν πρόσεξε ότι τα χείλη μου...
Θα φύγω κι όλοι θα λένε
‘Που πάει ο χαζοχαρούμενος;’
Όλοι με ξέρουνε από το κατακόκκινο χαμόγελό μου
μέχρι τ’ αυτιά...
Κανείς δεν πρόσεξε ότι τα χείλη μου
ήταν βαθιά σκισμένα...


Αντώνης Κάτιας

Υπενθυμίσεις του έρωτα

$
0
0


Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση πέσει πάνω στο σωρό απ'τις προδομένες προσδοκίες σου...
 
 Αν σ'έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ'την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν'αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.
Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ'τις προδομένες προσδοκίες σου
τ'αναπάντητα όνειρά σου.


Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
Από τη συλλογή 'Η ανορεξία της ύπαρξης', εκδ. Καστανιώτη, 2011 

Τα πλοία των ερώτων

$
0
0

Αμήχανοι γυρνάμε, παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα...

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Όταν ο άνεμος φυσά
κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσκαλούν
στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας
μου δείχνουν που πεθαίνουν
και τραγουδούν στην πλώρη τους
νεράιδες και σειρήνες

Πάνω στον πάγκο ενός καφέ
τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν
και της ζωής το ψέμα
κι εγώ δειλά τους απαντώ
κοιτώντας τα κατάρτια
η δύση κι η ανατολή
έχουν το ίδιο αίμα

Έτσι στα καθημερινά
αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή
με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός
μας είχε πει θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν
τα μπάρκα τα μεγάλα

Τρικάταρτο η αγάπη σου
και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ΄ αντίκρισα
και μού ΄κλεψες το φως μου
ό,τι με πνίγει ν΄ αγαπώ
είν΄ η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια, μάτια μου,
στις θάλασσες του κόσμου


Δισκογραφία:
Θάνος Μικρούτσικος - Δημήτρης Μητροπάνος   -  Στου αιώνα την παράγκα (1996)

Για σένα...

$
0
0
Σε μια ανάσα έχεις χωρέσει τη ζωή μου...
 

Τέρμα το γκάζι στη στροφή πάντα πατούσα
τους χάρτες μου έκαιγα σε χρόνια δανεικά
σπασμένα του έρωτα φτερά, μα εγώ πετούσα
στις τσέπες έκρυβα αγάπες, φονικά

Του κόσμου όλου τα ταξίδια τα πλατιά
τ'αεροπλάνα, τα καράβια και τα τρένα
σε μια στιγμή όλα τα έβαλα φωτιά
μόνο για σένα, αγάπη μου, για σένα...

Σε μια ανάσα έχεις χωρέσει τη ζωή μου
σ'ένα φιλί και σε δυο βλέφαρα κελλιά
δρόμους απέραντους διψούσε η ψυχή μου
κι όμως τους πούλησα για μια σου αγκαλιά

Του κόσμου όλουτα ταξίδια τα πλατιά 
τ'αεροπλάνα και τα πλοία και τα τρένα
σε μια στιγμή όλα τα έβαλα φωτιά
μόνο για σένα...
μόνο για σένα...


Άντα Μίχου - Παπαστέ  

Χιλιοζηλεμένο

$
0
0

Ορθώνεσαι περήφανο σαν καρτερείς την άνοιξη...



Γεια σου Βελούχι μου ψηλό
με τα ψηλά σου ελάτια
που μπόρες δεν σε σκιάζουνε
μήτε βοριά γινάτια.

Ορθώνεσαι περήφανο
και χιλιοζηλεμένο
σαν καρτερείς την άνοιξη
Βελούχι μου γραμμένο.

Και καρτερείς να λιώσουνε
τα χιόνια από τα πλάγια
ν'ακούς τα κυπροκούδουνα
σα νάχουν κάνει μάγια.

Έχω κι εγώ κρυφό καημό
χαράματα ν΄ ανέβω
και τις ψηλές κορφούλες σου
΄πο πέρα ν’ αγναντεύω

Ευρυτάνας ιχνηλάτης

Ένα φιλί

$
0
0
Η ζωή δανεική και μικρή μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη...Ολοκαίνουριο τραγούδι!

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Γιώργος Ρους
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου



Ποιος σκότωσε τα όνειρα πες
Ποιος έκοψε τόσες στιγμές
Τις μικρές ανθισμένες χαρές
Δείξε μου ποιος

Ποιος χρόνος περνώντας και αυτός
Με ένα δρεπάνι σκυφτός
Μου στέρησε όλο το φως
Αχ ένα φιλί

Στην πόλη οδηγώντας αργά
Τα σπίτια μπαλκόνια γυρτά
Ζωές που θα κρύβουν και αυτά
Πως έγινε δες

Πως στένεψαν τόσο οι οροφές
Πως γίναν φωτιά οι καρδιές
Ποιος σκότωσε τα όνειρα πες

Ένα φιλί
Και τα όνειρα γίνονται πάλι
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί
Η ζωή δανεική και μικρή
Μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί

Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά
Στους δρόμους που η πόλη σχολά
Απρόβλεπτη που είναι η ομορφιά
Πάλι γελάς

Αμήχανα λίγο κοιτάς
Τι κοιτάς
Αγκαλιά να με πάρεις δες
Κανείς δεν μας σκότωσε εμάς

Ένα φιλί
Και τα όνειρα γίνονται πάλι
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί
Η ζωή δανεική και μικρή
Μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί


Χαιρέτα μου τον Πλάτανο…

$
0
0
Η ιστορία ενός συμβόλου θανάτου και αδικίας... 


Η πύλη του Μεντρεσέ στους «Αέρηδες»

Απ το κλαδί του κρέμομαι
και βλέπω την Ακρόπολη
για όλα κι όλους ντρέπομαι
σε τούτη την Μητρόπολη.

Τρακόσια τόσα ημίψηλα
μιλάνε από τ Ανάκτορα
τ’ άφησαν όλα σύξυλα
και ψάχνουνε για μάστορα*.

Που θα γλυτώσει το λαό
απ όλα τα δεινά του
και θα κρατήσει τον ναό
ορθό και στα στερνά του.

Μ ένα μαχαίρι κοφτερό
φτιάχνω τον μπαγλαμά μου
πέννα μου κάνω ένα φτερό
κλαίω για τη γενιά μου.

Μια ιστορία αληθινή
θέλω να τραγουδήσω
πριν να τεντώσει το σχοινί
κι όλους σας χαιρετήσω…

* Μάστορας – masterPresident

Γιώργος Μακριδάκης

Και η ιστορία του Πλάτανου :
Το 1721 κάτω από την Ακρόπολη, στους «Αέρηδες» της Πλάκας, οι Τούρκοι έχτισαν Μεντρεσέ, που στα τουρκικά σημαίνει ιεροσπουδαστήριο. Σε αυτό φοιτούσαν οι νεαροί μουσουλμάνοι για να γίνουν ιμάμηδες.
Η λέξη προέρχεται από το αραβικό madrasah-Madratis (ίδρυμα θεοκρατικό η άλλο) 

Σήμερα σώζεται η πύλη του Μεντρεσέ στους «Αέρηδες»,αραβικά ders=μάθημα.
Στις αρχές του 18ουαιώνα όμως, οι Τούρκοι εγκατέλειψαν την πόλη, που παραδόθηκε στου Έλληνες. Η σχολή με τα δωμάτια για τους σπουδαστές και την εσωτερική αυλή μετατράπηκε σε φυλακή, η οποία λειτούργησε, από τον Όθωνα έως την περίοδο του Γεωργίου Α΄.
Ήταν μια σκληρή φυλακή.
Μπροστά από την πύλη υπήρχε ένας μεγάλος πλάτανος. Στα κλαδιά του κρεμούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, κυρίως ποινικούς, αλλά και πολιτικούς κρατούμενους.
Το δέντρο είχε γίνει σύμβολο θανάτου  αλλά και αδικίας, καθώς προφανώς αυτοί που κρέμονταν από τα κλαδιά του ήταν οι φτωχοί και μη προνομιούχοι. Φυσικά αντιπροσώπευε και την εξουσία των Βαυαρών, που καταπίεζαν το λαό και καταλήστευαν τα δημόσια ταμεία.
Έτσι, όταν για κάποιους έφθανε η ώρα της αποφυλάκισης, βγαίνοντας από την πύλη της φυλακής κοίταζαν πίσω προς τα κελιά των πρώην συγκρατούμενών τους και τους φώναζαν:  «χαιρέτα μου τον πλάτανο».
Τους εύχονταν να βγουν και εκείνοι από τη φυλακή και να μην ξαναδούν ποτέ τον πλάτανο του θανάτου. Η φράση έμεινε από τότε και τη χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε μια κατάσταση που είναι χαμένη εκ των προτέρων, γιατί συνήθως κάποιος τη χειρίστηκε με λάθος τρόπο.
Από τον Μεντρεσέ βγήκε και η φράση «καλή κοινωνία» που χρησιμοποιούν οι φυλακισμένοι.
Οι φυλακές κατεδαφίστηκαν το 1898 από τους ίδιους του πολίτες! Λίγα χρόνια αργότερα, το 1915, ο πλάτανος είχε την ίδια τύχη μετά από ένα χτύπημα κεραυνού!...
Viewing all 850 articles
Browse latest View live