Γιατί σιωπούν οι ποιητές...;
Γιατι σιωπουν οι ποιητες
τωρα μες'την αρωστεια
'Καναν τις πεννες καγγελα
για βιλλες στα προαστεια.
Που πηγαν οι δημιουργοι
που ακουγαν την καρδια μας.
Μονο σιωπη και υποταγη
και συναυλιες στα χωρια μας.
Που 'σαι φιλοσοφε εσυ, που 'σαι πνευματικε μου,
δωσε μου κατι να πιαστω,ελα λοιπον αητε μου.
Τωρα σε χρειαζομαι, τωρα στον πυρετο μου,
τι να σε κανω στη γιορτη, εχω τους φιλους μου καλε μου.
Πες κατι ν'ακουστεις της νοησης θηριο,
να νοιωσω πως το ειπα εγω, να πω ειμαστε δυο.
Το ξερω πως εγκυμονεις τ'αριστουργηματα σου,
μα γεννα επιτελους ματια μου να δουμε τα παιδια σου.
Τωρα ζωγραφοι αναπηροι
κοιτουν τους ασπρους τοιχους.
Ξεπλυναν τα πινελα τους,
δεν βαφουν την οργη τους.
Μονο κατι ευαισθητα
και ασημαντα ανθρωπακια,
σκαλιζουν πανω στο χαρτι
μικρα,πικρα στιχακια.
Καποτε ορκιζοσουνα στο πνευμα και στο ηθος,
γιατι γλυκε μου χαθηκες και κρυβεσαι στο πληθος.
Μεγαλα λογια επαναστασης, μα παντα με ηχεια.
Κατεβα απ'τη σκηνη αγαπη μου, μου ορμηξαν θηρια.
Δεν κανατε μνημοσυνο για τα ιδανικα σας,
τα κρυψατε κατω απ'το χαλι μαζι με τα λεφτα σας.
Αντιο ανημποροι σοφοι,αντιο τρελλοι φανφαρες,
αντιο μικροι, πικροι μου ποιητες, απενταροι Τιτανες.