Οι μέρες μας δικάζουν τη ζωή μου...
Πως συνεχίζει να νυχτώνει έτσι ανύποπτα;
Λες κι ο Θεός δεν πήρε ακόμα μυρωδιά
που ξεστρατίσαμε για το Μεγάλο Τίποτα
κι ούτε συντέλεια, ούτε δάκρυ – τσιμουδιά...
Και μα την πίστη μου σε θέλω τόσο
που θα μπορούσα και να σε σκοτώσω!
Η πόλη έξω κυνηγάει κι απόψε θαύματα
ζει το γκροτέσκο της, επινοεί το φως
Κι εγώ εδώ με δανεικά και με φαντάσματα
και δεν σε νοιάζει πως αντέχω ακόμα... πως...
Και μα την πίστη μου σε θέλω τόσο
που θα μπορούσα και να σε σκοτώσω!
Ο χρόνος παίζει στη ρουλέτα του τη νίκη μας
το μαύρο πάντα περιμένει στη στροφή
Έτσι ακριβά κι εμείς πληρώσαμε το νοίκι μας
από την ευτυχία ως την καταστροφή
Και μα την πίστη μου σε θέλω τόσο
που θα μπορούσα και να σε σκοτώσω!
Οι μέρες μας δικάζουν τη ζωή μου:
η ελευθερία μου εσύ...
εσύ κι η φυλακή μου...
Χρήστος Π. Νέλλης