Σίγουρα έζησες όμως δεν έζησες ζωή...
Πρωτόγνωρα και μπερδεμένα συναισθήματα.
Γνώσεις θολές που αδυνατούν να δώσουν λύσεις.
Λοξές ματιές που κρύβουν κούφια ερωτήματα.
Και μια ζωή που σου ανήκει να διαλύσεις.
Και μια ζωή που σου ανήκει να διαλύσεις…
Σίγουρα γνώριζες, όμως δεν γνώριζες τι ξέρεις.
Σίγουρα έζησες όμως δεν έζησες ζωή.
Δεν νιώθεις πόνο μα νομίζεις υποφέρεις.
Πριν να βουτήξεις σου τελειώνει η πνοή.
Θες να ρωτήσεις μα δεν έχεις την ερώτηση.
Θέλεις να νιώσεις μα δεν έχεις την ψυχή.
Ξεκάθαρα χρειάζεσαι μια πρώτη ώθηση,
για ένα γκρεμό, για ένα αστέρι, για μια αρχή.
Και είναι πολλά και είναι λίγα τα απαραίτητα.
Χαρούμενος μέσα στης λύπης τον βυθό,
βουβά φωνάζεις σε έναν τοίχο σε ερωτεύτηκα,
και στο απόλυτο κενό λες σ’αγαπώ.
Και στο απόλυτο κενό λες σ’αγαπώ…
Αποδεσμεύεις οτιδήποτε σε αγάπησε.
Ότι σε νοιάστηκε μισείς σαν τον εχθρό σου.
Πετάς μακρία αυτό που κάποτε σε κράτησε.
Ξεχνάς το παν κι έχεις το τίποτα θεό σου.
Ξεχνάς το παν κι έχεις το τίποτα θεό σου…
Νίκος Μηναδάκης