Τα νικημένα μπράτσα της - όπλα πια πεταμένα...
Ποίηση: Κάρολος Μπωντλαίρ
Απόδοση: Γιώργος Σημηριώτης
Σύνθεση: Χρήστος Φολτόπουλος, Γιάννης Βελίκης
Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης (Arpeggios M.P.)
Ηχοληψία - Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος.
Λάγγεμα απ την χλωμή φεγγιά των λύχνων ξεχυνόνταν,
Και στα βαθιά προσκέφαλα τα μοσχομυρωδάτα ,
η Ιππολύτη τα τρανά τα χάδια ονειρευόταν
που την αυλαία άνοιγαν στ αθώα της τα νιάτα.
Με τα μάτια γύρευε θολά απ της τρικυμίας τη ζάλη
Τον πάναγνο της ουρανό μακριά να ξεχωρίσει ,
Σαν κείνο τον ταξιδευτή που στρέφει το κεφάλι
Στους γαλανούς ορίζοντες που το πρωί είχε αφήσει.
Τα δάκρυα απ τα μάτια της , που πέφταν κουρασμένα ,
Το τσάκισμα , το ξάφνιασμα , η πικρή γλύκα , ο σάλος ,
Τα νικημένα μπράτσα της - όπλα πια πεταμένα ,
Όλα βοηθούσαν , στόλιζαν το τρυφερό της κάλλος .
Κι ολόχαρη στα πόδια της μπροστά , να γαληνεύει ,
Της έριχνε κάτι ματιές όλο φωτιά η δελφίνη .
Σαν ένα αγρίμι δυνατό που λες παραμονεύει
Το θύμα του , αφού δαγκωνιές πάνω του πρώτα αφήνει .
« Ω Ιππολύτη μου , τι λες για αυτή την ιστορία ;
Καταλαβαίνεις τώρα εσύ , χρυσή μου , πως δεν κάνει
Τα πρώτα ρόδα σου τ αγνά να προσφερθούν θυσία
Σ εκείνη τη βαρεία πνοή που θα σου τα μαράνει ;
Εμένα τα φιλιά μου είναι λαφρά ως πεταλουδάκια
Που λίμνες διάφανες, πλατειές , χαϊδεύουν σαν βραδιάζει ,
Και του εραστού σου τα φιλιά θ'ανοίξουν όμοια αυλάκια
Που κάρο , αλέτρι κοφτερό βαθιά τη γη χαράζει .
Και θα περάσουν πάνω σου σαν τα ζευγαρωμένα
βαριά βόδια κι αλόγατα με πέταλα ως μαχαίρι ....
Ω Ιππολύτη αγάπη μου , γύρισε κατά μένα
Εσύ ψύχη μου και κάρδια , μοναδικό μου ταίρι .
Γυρνά σ'εμέ τα μάτια σου που με αστέρι μοιάζουν
Για μια γλυκεία βαλσαμική μάτια σου εγώ θα σκίσω
Τους πέπλους που ανέγνωρες απόλαυσες σκεπάζουν
Και σ ένα ατέλειωτο όνειρο θε να σ΄ αποκομίσω .
Τότε η Ιππολύτη υψώνοντας το παιδικό κεφάλι
ξάφνου η κόρη ανοίγοντας τον άπειρο της πόνο
φώναξε : «νοιώθω μια άβυσσο ν απλώνεται βαθιά μου ,
μια άβυσσο ολάνοιχτη , κι αυτή είν'η κάρδια μου
που σαν ηφαίστειο ολόφλογη κι άπατη σαν τα χάη ,
Στην λάμια τούτη χορτασμό τίποτα δεν θα φέρει !!
μουγκρίζει , κ΄ η ερινύα που πάντα αίμα διψάει,
θα καίει της ως το κόκαλο με το δαυλό στο χέρι
Ας μας χωρίσουν οι κλειστές κουρτίνες απ τα πλήθη
και τα ερωτολαγγέματα τ'ανάπαμα ας μας δώσουν !!
Ω!! θέλω να εκμηδενιστώ μες τα βαθιά σου στήθη
κι απάνω εκεί τα στήθια μου τάφου δροσιά να νιώσουν
(Aπό τη συλλογή «Απαγορευμένα Ποιήματα» του Κάρολου Μπωντλαίρ σε απόδοση Γιώργου Σημηριώτη)
Arpeggios M.P.
Ποίηση: Κάρολος Μπωντλαίρ
Απόδοση: Γιώργος Σημηριώτης
Σύνθεση: Χρήστος Φολτόπουλος, Γιάννης Βελίκης
Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης (Arpeggios M.P.)
Ηχοληψία - Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος.
Λάγγεμα απ την χλωμή φεγγιά των λύχνων ξεχυνόνταν,
Και στα βαθιά προσκέφαλα τα μοσχομυρωδάτα ,
η Ιππολύτη τα τρανά τα χάδια ονειρευόταν
που την αυλαία άνοιγαν στ αθώα της τα νιάτα.
Με τα μάτια γύρευε θολά απ της τρικυμίας τη ζάλη
Τον πάναγνο της ουρανό μακριά να ξεχωρίσει ,
Σαν κείνο τον ταξιδευτή που στρέφει το κεφάλι
Στους γαλανούς ορίζοντες που το πρωί είχε αφήσει.
Τα δάκρυα απ τα μάτια της , που πέφταν κουρασμένα ,
Το τσάκισμα , το ξάφνιασμα , η πικρή γλύκα , ο σάλος ,
Τα νικημένα μπράτσα της - όπλα πια πεταμένα ,
Όλα βοηθούσαν , στόλιζαν το τρυφερό της κάλλος .
Κι ολόχαρη στα πόδια της μπροστά , να γαληνεύει ,
Της έριχνε κάτι ματιές όλο φωτιά η δελφίνη .
Σαν ένα αγρίμι δυνατό που λες παραμονεύει
Το θύμα του , αφού δαγκωνιές πάνω του πρώτα αφήνει .
« Ω Ιππολύτη μου , τι λες για αυτή την ιστορία ;
Καταλαβαίνεις τώρα εσύ , χρυσή μου , πως δεν κάνει
Τα πρώτα ρόδα σου τ αγνά να προσφερθούν θυσία
Σ εκείνη τη βαρεία πνοή που θα σου τα μαράνει ;
Εμένα τα φιλιά μου είναι λαφρά ως πεταλουδάκια
Που λίμνες διάφανες, πλατειές , χαϊδεύουν σαν βραδιάζει ,
Και του εραστού σου τα φιλιά θ'ανοίξουν όμοια αυλάκια
Που κάρο , αλέτρι κοφτερό βαθιά τη γη χαράζει .
Και θα περάσουν πάνω σου σαν τα ζευγαρωμένα
βαριά βόδια κι αλόγατα με πέταλα ως μαχαίρι ....
Ω Ιππολύτη αγάπη μου , γύρισε κατά μένα
Εσύ ψύχη μου και κάρδια , μοναδικό μου ταίρι .
Γυρνά σ'εμέ τα μάτια σου που με αστέρι μοιάζουν
Για μια γλυκεία βαλσαμική μάτια σου εγώ θα σκίσω
Τους πέπλους που ανέγνωρες απόλαυσες σκεπάζουν
Και σ ένα ατέλειωτο όνειρο θε να σ΄ αποκομίσω .
Τότε η Ιππολύτη υψώνοντας το παιδικό κεφάλι
ξάφνου η κόρη ανοίγοντας τον άπειρο της πόνο
φώναξε : «νοιώθω μια άβυσσο ν απλώνεται βαθιά μου ,
μια άβυσσο ολάνοιχτη , κι αυτή είν'η κάρδια μου
που σαν ηφαίστειο ολόφλογη κι άπατη σαν τα χάη ,
Στην λάμια τούτη χορτασμό τίποτα δεν θα φέρει !!
μουγκρίζει , κ΄ η ερινύα που πάντα αίμα διψάει,
θα καίει της ως το κόκαλο με το δαυλό στο χέρι
Ας μας χωρίσουν οι κλειστές κουρτίνες απ τα πλήθη
και τα ερωτολαγγέματα τ'ανάπαμα ας μας δώσουν !!
Ω!! θέλω να εκμηδενιστώ μες τα βαθιά σου στήθη
κι απάνω εκεί τα στήθια μου τάφου δροσιά να νιώσουν
(Aπό τη συλλογή «Απαγορευμένα Ποιήματα» του Κάρολου Μπωντλαίρ σε απόδοση Γιώργου Σημηριώτη)
Arpeggios M.P.