Μιχαέλα Κυργιαφίνη: Θυμώνω με το κόσμο που έπαψε να θυμώνει...

Η εποχή είναι δύσκολη επειδή γέμισε με στείρους ανθρώπους σε θέσεις ισχύος. Πράγμα που θα πει πως τα προβλήματα που βρήκα μπροστά μου δεν είναι διαφορετικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε νέος άνθρωπος με σχέδιο διαφορετικό από το τετριμμένο πλάνο που καθορίζουν οι άλλοι ανάλογα με αυτό που "περνάει"σήμερα ή με αυτό που ορίζεται από την ηλικία μας, την καταγωγή μας, το πτυχίο μας και όλα αυτά. Ένα είδος ρατσισμού, που ο άλλος σε κοιτάει σαν να σου λέει "που πάει το πιτσιρίκι"και απλά δεν σου δίνει την ευκαιρία. Και τότε το κάθε πιτσιρίκι πρέπει με τις δικές του δυνάμεις να δημιουργήσει τις ευκαιρίες, τις δυνατότητες..

Να, έχει να κάνει με αυτό που λέγαμε πριν. Με την αποδοχή. Έτσι το εισπράττω εγώ τουλάχιστον. Η αναγνώριση και το "καλωσόρισες"μιας άλλης γενιάς στην επόμενη. Σπουδαίες συνεργασίες για εμένα και άνθρωποι που τους εκτιμώ για τη στάση τους και το χαρακτήρα τους πέρα απ την πορεία τους στο χώρο της μουσικής. Όσο για τους παιδικούς ήρωες, καμία σχέση. Βλέπω ήρωες παντού, άγνωστους, μα ήρωες.

Απωθημένα δεν έχω, ευτυχώς. Δεν έχω και την κατάλληλη ηλικία άλλωστε. Προς το παρόν έχω στόχους και όνειρα. Και αυτά είναι να έχω ανθρώπους δίπλα μου που τους θαυμάζω, ώστε να μπορώ να συνεργάζομαι μαζί τους. Δεν έχω εμμονή με την επωνυμία. Θα ήθελα όμως να δώσω ένα κομμάτι στη Φαραντούρη, στη Γαλάνη ή στην Αλεξίου. Φωνές αθάνατες...

Νομίζω πως η Αθήνα είναι απλά ένα μεγάλο πέρασμα. Δεν θα επέλεγα να μείνω. Μέσα στη κρίση έχασε κατά πολύ το ανθρώπινο στοιχείο της και γκρίζαρε αρκετά. Κατεβαίνω συχνά για τη δουλειά, αλλά θέλω να ξέρω πως θα γυρίσω στη βάση μου. Την αγαπώ πολύ την επαρχία, γι αυτό άλλωστε μένω και στη Θεσσαλονίκη που, μακριά απ’ το κέντρο, σου δίνει την αίσθηση της γειτονιάς. Ποτέ δεν ντράπηκα που είμαι από επαρχία. Πάντα λέω είμαι απ το Πολύγυρο, ποτέ δεν είπα ότι είμαι απ'τη Θεσσαλονίκη, που την αγαπώ εξίσου. 

Θεωρείς ότι η σύγχρονη τεχνολογία, με τις δυνατότητες που δίνει στον καθένα μας να έχει άμεση και δωρεάν πρόσβαση σε οποιοδήποτε καινούριο έργο, είναι εχθρός ενός νέου καλλιτέχνη; Υπάρχει και το παλιό σλόγκαν των δισκογραφικών που λέει: ‘Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική’.Δεν ξέρω αν συμφωνείς...

 Η τεχνολογία είναι μια παγίδα. Όποιον θέλεις να τον αφήσεις στο σκοτάδι δώσε του απλά την αίσθηση ότι έχει όλη τη γνώση στα χέρια του. Εκατομμύρια πληροφορίες που ποτέ δεν φτάνουν στον αποδέκτη. Και πως άλλωστε; Όσο για την πειρατεία, δεν ξέρω... Αν κάποιος θέλει να ακούσει τη μουσική μου και δεν έχει τα χρήματα; Εγώ προσωπικά θα ήθελα να έχει την εναλλακτική. Γι αυτό και πάντα παίζω σε χώρους που δεν έχουν παράλογες απαιτήσεις όσον αφορά τις τιμές, τουλάχιστον τη μέρα του live. Δε ξέρω, παλιά έβγαινε ένας δίσκος και ήταν έργο τέχνης. Παραγωγή, εξώφυλλα, συντελεστές. Ήταν το γεγονός της χρονιάς. Τώρα τον παίρνεις με την εφημερίδα σου και τον ακούς διαβάζοντας το χρηματιστήριο και πίνοντας καφέ. Η πειρατεία τι είναι τελικά;

 Ήταν ένα πολύ καλό καλοκαίρι, γεμάτο. Αγαπώ πολύ τα απομακρυσμένα μέρη. Μου αρέσει να παίζω σε κόσμο που δεν βλέπει κάθε Σάββατο κάτι άλλο. Και εκεί είναι και το καλό κοινό. Σε αυτούς που διψάνε. Εκεί είμαι ακούραστη. Αλλά τώρα το χειμώνα θα ασχοληθώ κυρίως με το δημιουργικό κομμάτι, αυτό είναι η τρέλα μου. Θα έχω πιο περιορισμένες εμφανίσεις, ετοιμάζοντας συγχρόνως καινούργια πράγματα.

Καθόλου. Ο έρωτας για μένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου. Υπάρχει παντού και έχει το πιο όμορφο πρόσωπο. Είναι εύκολο, όμορφο. Δε γράφω για τον έρωτα που λείπει, που άργησε ή που χάθηκε, αλλά για τον έρωτα που είναι εδώ και μπορεί να γιατρέψει και να σώσει.

 Συνήθως έχω το ρόλο του παρατηρητή. Γράφω γι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας με ένα τρίτο μάτι, σχεδόν ανεπηρέαστο. Αν θυμώνω με κάτι, θυμώνω με το συμβιβασμό, με τη σκληρότητα. Θυμώνω με το κόσμο που έπαψε να θυμώνει. 

Ο Κ. Ζούλας έγραφε τις προάλλες ότι κανονικά τα νέα παιδιά δεν θα έπερεπε να ψηφίζουν, γιατί δεν είναι ακόμη ώριμα. Βέβαια κάποιος του απάντησε ότι κανονικά θα έπερεπε να απαγορεύεται η ψήφος σε όλους κάτω των 65, για να είμαστε σίγουροι ότι τίποτε δεν θα αλλάξει στη χώρα και ότι αυτοί που σώζουν την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια θα συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους. Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σου; Να σας παίρνουμε στα σοβαρά εσάς τους νέους; (Ειρήσθω εν παρόδω θυμήθηκα ότι, στον αντίποδα,η Joan Baez έλεγε ότι δεν θα πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους άνω των 25 ετών) 

Κοίτα, για μένα δεν είναι ηλικιακό το θέμα. Το μαύρο υπάρχει παντού. Είναι θέμα ηθικό. Να κοιτάς τι συμβαίνει δίπλα σου, όχι μόνο μέσα στο σπίτι σου. Είναι θέμα πληροφόρησης, θέμα παιδείας. Όλα αυτά που ανέφερα ματώνουν. Δε ξέρω αν πρέπει να περιμένουμε την επούλωση ή να προβούμε στον ακρωτηριασμό. Για μένα η ψήφος είναι κάτι που θα έπρεπε να φιλτράρετε μέσα μας. Να έρχεται σε σύγκρουση. Αυτούς που ψηφίζουν χωρίς καμία ενοχή να φοβάσαι. Αυτούς που ψηφίζουν με σιγουριά. Από αυτόν που το συζητάει με τον εαυτό του ξανά και ξανά μπορείς πάντα να περιμένεις κάτι.

Βλέπεις φως; Υπάρχει χώρος για αισιοδοξία;

Είμαι απ τη φύση μου αισιόδοξο άτομο. Κάνω όνειρα. Αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αισιόδοξη για μια χώρα που όσα παιδιά στην ηλικία μου είχαν όνειρα, παλεύουν γι αυτά από κάπου αλλού. Και δεν θα γυρίσουν πίσω. Νομίζω ότι αυτή η χώρα έδιωξε το φως και κράτησε το τούνελ.
 

Όχι. Δεν ξέρω καν αν χρειάζεται ή αν μπορώ να αιτιολογήσω την απάντησή μου. Απλά το θεωρώ αποκρουστικό.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου ευτυχή και υγιή. Η κιθάρα είναι κάτι απ το σώμα μου, το μικρόφωνο είναι κάτι άλλο. Αν μπορώ να το διαχειριστώ χωρίς να με αρρωσταίνει ή να με πληγώνει θα το αγαπώ όπως το αγαπώ και σήμερα. Το μικρόφωνο μπορεί να σε καταπιεί. Και το χειρότερο είναι πως δεν θα το καταλάβεις πριν αυτό σε ξεράσει. 

Σίγουρα έχω ένα ταλέντο στο να επινοώ στιχάκια και μελωδίες. Την υπομονή μου δουλεύω. Κάποτε μου είχε πει μια δασκάλα φωνητικής πως ταλαντούχα παιδιά υπάρχουν πολλά, απλά φοβούνται να υποστηρίξουν αυτό που κάνουν. Το είδα από πολύ κοντά με το καιρό αυτό. Το ταλέντο δεν αρκεί για να σταθείς γερά στα πόδια σου. Θα ήθελα να γίνω πιο τολμηρή με το καιρό σε αυτά που κάνω και πάνω σε αυτό δουλεύω. Στο ενορχηστρωτικό κομμάτι δηλαδή.

 Το "Θα σου πωμια ιστορία", Μου θυμίζει τι είναι αυτό που θέλω να κάνω, για πιο λόγο γράφω αυτά που γράφω. Μικρό στιχάκι, μα για μένα πολύ στοχευμένο.

Νομίζω πως θα ακουστώ σαν τις Μις Ελλάς με την παγκόσμια ειρήνη κτλ. αλλά πραγματικά εύχομαι υγεία, σε πνεύμα και σώμα. Όλα τα άλλα είναι ανθρώπινα και τα παλεύουμε εμείς.