Μακρόνησος...
Χρόνια μακρινά, σα να ήταν χθες
καρδιά από πέτρα, πρόσωπο απεχθές
λάσπη και αίμα, χτίσαν φυλακές
φωνές ακούγονταν και υλακές.
Τώρα τουρίστες και γυαλισμένα σκάφη
Γιούρα, Αη Στράτη και στην Ανάφη
ξένες ψυχές στα δικά μας εδάφη
το σώμα εδώ, το πνεύμα εχάθη.
Σπίθες μικρές τα φώτα απ το Λαύριο
κατάπιε το χθες, η ελπίδα του αύριο
το μέλλον κρυφό, το βλέπω θάν’ άγριο
Ελλάδα είν΄ αυτή, θα βρει έναν άγιο…
m@gior
Γιώργος Μακριδάκης