Θα κολυμπήσω, θα κουραστώ, αλλά στο τέλος θα περπατήσω επάνω της…
Ο πρωινός μου περίπατος
στο ήσυχο πάρκο της γειτονιάς μου
δίνει ένα νόημα στο άγνωστο
που με γοητεύει και με τρομάζει.
Τρίζουν τα ξερά φύλλα, σαν τα
ξύλα στο τζάκι του πατρικού μου
σε κάθε μου βήμα, ακούω φωνούλες
παιδιών που τρέχουν να προλάβουν
Ξέρω, μπροστά μου στέκει ο ωκεανός
της ζωής που στο χέρι μου είναι
να απολαύσω και να πληγωθώ, μπορεί
και τα δύο, όμως το ταξίδι αξίζει
όχι ο προορισμός, το λέει
και ο ποιητής, αυτός που νοιάζεται
για μας, που μας σκέπτεται και θέλει
να είμαστε χαρούμενοι , ευτυχισμένοι
Ξέρω, δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή
στιγμές ευτυχίας υπάρχουν, αλλά δεν
με νοιάζει, αρκεί να δημιουργώ την κάθε
μέρα, να πολεμώ - να νικώ και να χάνω!
Και οι άλλοι πίσω να με σκέπτονται
να τηλεφωνούν, μήπως κάτι χρειάζομαι
αλλά εγώ, απόγονος του Οδυσσέα
το μόνο που θέλω είναι η θάλασσα
Αυτή που πότε ήσυχη, πότε αφρισμένη
μας θυμίζει τι είναι στ’ αλήθεια η ζωή
θα κολυμπήσω, θα κουραστώ, αλλά
στο τέλος θα περπατήσω επάνω της…
Γιώργος Μακριδάκης