Quantcast
Channel: Στιχο-Μυθία
Viewing all 850 articles
Browse latest View live
↧

Μαγική βροχή

September 3, 2013, 3:17 am
$
0
0
Κολύμπησες στο βλέμμα μου βαθιά, με κέρασες ελπίδα για να αντέξω...
Με πήρες χθες μαζί στο όνειρό σου
με φρόντισες σα να 'μουνα παιδί
μ αγκάλιασες για ώρα χωρίς λέξη
μας έλουζε μια μαγική βροχή

μπήκες στο μυαλό μου, μου χες πει

Με μέθυσες με το χαμόγελο σου
κολύμπησες στο βλέμμα μου βαθιά
με κέρασες ελπίδα για να αντέξω
μέσα μου που καιγόμουν πυρκαγιά


Τα λόγια μου τα πήρες να τα ντύσεις
με νότες , έρωτα και με φιλί
τραγούδι να το ακούσει το φεγγάρι
γεννήθηκε για μας σε μια στιγμή

μπήκες στο μυαλό μου ,μου χες πει

Με πήρες απ το χέρι κι εγώ ήρθα
τι έχει σημασία απ τα παλιά
το χάδι σου μου χάραξε το σώμα
τα λόγια σου μαχαίρι και φωτιά

Τα λόγια μου τα πήρες να τα ντύσεις
με νότες , έρωτα και με φιλί
τραγούδι να το ακούσει το φεγγάρι
γεννήθηκε για μας σε μια στιγμή

μπήκες στο μυαλό μου ,μου χες πει


Φιλούσες το λαιμό μου και τα χείλη
μ αγκάλιαζες σφιχτά ώρα πολλή
βουτούσα εγώ στις λίμνες των ματιών σου
σ ερωτευόμουνα ξανά απ την αρχή

μπήκες στο μυαλό μου ,μου χες πει

και σβήνει η βροχή κάθε σημάδι
αμφιβολία ή φόβο στη ματιά
εκεί θέλω να μείνω όλο το βράδυ
στα λόγια σου να λιώνω, αργά-αργά

Τα λόγια μου τα πήρες να τα ντύσεις
με νότες , έρωτα και με φιλί
τραγούδι να το ακούσει το φεγγάρι
γεννήθηκε για μας σε μια στιγμή

μπήκες στο μυαλό μου ,μου χες πει

Γιώτα Γερογιώργη

*Ο στίχος έχει  μελοποιηθεί από το συνθέτη Χάρη Καλαμπακάκη.
↧
Search

Αϋπνία

September 3, 2013, 4:03 pm
$
0
0
Γιατί θόρυβο θέλω να κάνω και όχι κακό...


Εχω γνωρισει μια ιδιαιτερη κυρια,
Που με επισκεπτεται κρυφα καθε βραδυ,
Αγκαλια με παιρνει και μου χαριζει χαδι,
Το ονομα της παραξενο,τη λενε Αϋπνια...

Μαζί της αγναντευω τον ξαστερο ουρανό
Γυρω μας σμηνος από μαυρα περιστερια
Το χερι μου οδηγει πανω στ΄αστερια
Μαζί σχεδιαζουμε μια καρδια από χρυσό

Μου σκουπιζει τον ιδρωτα, μου αναβει τσιγαρο,
Τη Σελήνη μου δειχνει, της Γης το φάρο,
Για το Διγενη μου λεει που τα βαζει με το Χαρο,
Και πως οτι εξομολογηθηκα πρεπει πισω να παρω

Οταν Εκεινη μου λειπει πολύ, μου βαζει κρασί,
Οταν Εκεινη μου λειπει παραφορα, πιστόλι μου δινει με ασφαιρα,
Γιατι θορυβο θελω να κανω και οχι κακο,
Τα περιστερια το ξερουν, δε φευγουν απο εδω

Κωνσταντίνος Βένδρας
↧
↧

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ

September 7, 2013, 12:04 am
$
0
0
Έρχομαι εδώ ανάμεσά σας με λίγο βαρδάρη στα μάτια...


Δρόμος στρωμένος με ζωές
Η ελευθερία
Και η ιστορία κόκκινη στους αιώνες
Στη γη μου.
Στην ησυχία του βουνού
Πιάνουν κουβέντα για το χθες
Πλατάνια και βελανιδιές
Σε χαϊδεύει ο ουρανός
Το δέρμα βάφεται πράσινο.
Από εκεί έρχομαι
Εδώ ανάμεσά σας
Με λίγο βαρδάρη στα μάτια
Με ποιήματα.

Σάκης Αθανασιάδης
Από την ποιητική συλλογή 'Ο μικρός ήλιος'
↧

Εφτά φορές...

September 8, 2013, 2:49 pm
↧

Αυτό το ποίημα είναι για σένα

September 9, 2013, 8:36 am
$
0
0
Αυτό το ποίημα είναι για 'κείνους που τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες...

Αυτό το ποίημα είναι για σένα
που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι
και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς
και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου
και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.

Αυτό το ποίημα είναι για 'κείνους που μαύρισαν τα χέρια τους
και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,
που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα
και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,
τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.

Αυτό το ποίημα είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν
τους γραφιάδες των free press
‘κείνους που λέν’ τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης
γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό
γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απ’ τα ερασιτεχνικά μεθύσια
και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τους μαλάκες ποιητές
που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.

Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες
και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.

Για τα Παρίσια τους
και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους
για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους
και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους
για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας
για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι
και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.

Αυτό το ποίημα είναι για
τους πενηντάρηδες οικοδόμους
που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους
μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια
και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς
μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.

Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες
που έπιασαν τον παπά απ’ τα αρχίδια
και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη
που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε
και βολεύεται με τα ίδια σκατά
εδώ και κάποιες δεκαετίες
και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη.

Καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια
οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία
και τ’ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες
πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.


Θάνος Ανεστόπουλος
↧
↧

Χρονών δεκατεσσάρων

September 10, 2013, 12:14 am
$
0
0
Μέλισσα ήσουν, μου 'φερες γύρη...
 
 
Πάνω στην ασβεστωμένη  μάντρα
γέρνει ολάνθιστη μια  μπουκαμβίλια
ένα φιλί σου μ’ έκανε άνδρα
φιλί στα μάτια, φιλί στα χίλια.
 
Ψηλά στ’ απότομο το ανηφόρι
εκεί που τ’ άσπρο βρίσκει το μπλε
αμούστακο ήμουν, μικρό αγόρι
και συ με λίγωσες, μ’ ένα καλέ.
 
Το βράδυ χόρεψες στο πανηγύρι
κι εγώ καμάρωνα μα και ντρεπόμουν
μέλισσα ήσουν, μου 'φερες γύρη
αν θα μ’ αρνιόσουν, θα σκοτωνόμουν…

Γιώργος Μακριδάκης

↧

Πρώτη Γυμνασίου

September 10, 2013, 4:18 pm
$
0
0
Αγιασμός σήμερα στα σχολεία. Καλή χρονιά στα παιδάκια μας! Κι ας μην ξεχνάμε: το σχολείο δεν είναι μόνο μαθήματα...
 

Πικρός ο Σεπτέμβρης στο νέο σχολείο,
Γυμνάσιο πια, μακριά το χωριό,
η πόλη μικρή, μα για μένα μεγάλη,
οι άνθρωποι άλλοι, τοπίο θολό.

Κατάλογοι νέοι, «σκασμός», «στοιχηθείτε»,
χαστούκια αδιάντροπα, άγριες φωνές,
εκεί που ζητούσαμε χείρα βοηθείας,
εχθρούς μάς φερθήκαν, μικρούς μαθητές.

Στα λίγα μας γίδια φτερούγισ’ η σκέψη,
να φύγω ξανά στις δικές μου πλαγιές,
χωρίς απειλές σπουδαγμένων δασκάλων,
των λύκων καλύτερες οι υλακές.

Μ’ αρέσαν τα γράμματα και τα βιβλία,
τον κόσμο να μάθω, να ξέρω πολλά,
μα πάνω απ’ όλα ζητούσα μονάχα,
να μη με προγκίζει ποτέ η σκλαβιά.

Σκληρή η βδομάδα και είπα θα φύγω
και ας συγκρουστώ με παππού και γονείς,
που είχανε βάλει σκοπό τους και όρκο,
σπουδαίος να γίνω, να είν’ ευτυχείς.

Τη δεύτερη ώρα, πρωί τού Σαββάτου,
το διάλειμμα χτύπησε λυτρωτικό,
και μες στο προαύλιο, δίπλα στη βρύση,
μπροστά μου ένα πρόσωπο μοναδικό.

Καμπάνα αντήχησε μες στην καρδιά μου,
για πρώτη φορά χτύποι τόσο τρελοί,
για πρώτη φορά ένα τέτοιο κορίτσι.
Κομμένη ανάσα, χαμένη φωνή.

Και όπως την κοίταζα μαρμαρωμένος,
τα βλέμματα ήρθαν στην ίδια γραμμή,
το ρόδινο φώτισε τα μάγουλά της.
Κουδούνι για μάθημα. Μεταβολή.

Αιώνας να φύγει η τρίτη η ώρα,
τρεχάλα στο διάλειμμα κι αναμονή.
Με άλλα κορίτσια παρέα μεγάλη,
κι εγώ απ’ την άκρη να δω αν με δει.

Περάσανε ώρες, περάσανε μέρες,
διαγράφτηκαν γίδια, πλαγιές και φυγή,
απάνω απ’ όλα το πρόσωπο εκείνης,
και ήτανε τόσο γλυκιά ταραχή.

Μαθήματα δύσκολα, ώρες μελέτης,
μα πείσμα να είμαι καλός μαθητής,
πρωί ανυπόμονα για το σχολείο,
και μες στην ψυχή μου φωτιά προσμονής.

Και κει που τα βλέμματα είχαν πυκνώσει,
απρόσμενα ήρθε η άλλη φυγή.
Μακριά μου σε πήραν μια νύχτα, Αννούλα,
στου κόσμου την άκρη μετεγγραφή.

Εγώ στο σχολειό μας, εσύ στη Μελβούρνη
, οι ώρες κι οι μέρες γυρίσαν βαριές,
τετράδια, βιβλία και μέσα η μορφή σου
κι ας ήτανε όμορφες γύρω πολλές.

Προσπάθησα χρόνια, να μάθω, Αννούλα,
και γράμματα έστειλα για να σε βρω,
αλλιώς είχε κάνει τα σχέδια η Τύχη,
μα πάντα απάνω μου σε κουβαλώ.

Και τώρα, Αννούλα, που παίζω μ’ εγγόνια,
η μνήμη σε φέρνει μπροστά μου, κρυφά,
και όσο περνούνε και φεύγουν τα χρόνια,
αέναη καίει εκείνη η φωτιά.

Άρης Άλμπης
↧

Αθήνα

September 11, 2013, 2:06 pm
$
0
0
Από παλιά ταινία το ρόλο σου ζητάς...

Στίχοι: Εύα Λουκάτου
Μουσική: Εύα Λουκάτου
Eρμηνεία: Εύα Λουκάτου

Πόλη γκρίζα πόλη φορτωμένη
Στ' άδεια σου υπόγεια κρυμμένη
Νύχτα ξεφαντώνει η καρδιά σου
Νύχτα και ανοίγεις τα φτερά σου
Που πας, που πετάς, που θα 'σαι
Να 'ρθω να σε πιάσω όταν κοιμάσαι

Άρωμα γιορτής μες στα στενά σου
Και οι δρόμοι γράφουν τ' όνομά σου
Λίγες οι αυλές που σου 'χουν μείνει
Πόρτα που ξεκλείδωτη θα μείνει
Κι εσύ θα μπεις και θα ληστέψεις
Λάφυρα στο σπίτι να επιστρέψεις

Αθήνα γυναίκα λάγνα αθήνα
Χόρεψέ μου όπως τα χρόνια εκείνα
Αθήνα τα χέρια σου έχεις δέσει και δείχνεις να σ' αρέσει
Που τ' όνειρο έχει πέσει στην άκρη της καρδιάς

Αθήνα μέσα στη συννεφιά σου ανθίζει η ομορφιά σου
Από παλιά ταινία το ρόλο σου ζητάς

Πόλη σμαραγδένια πόλη αλήθειας
Που ένας τρόπος έγινες συνήθειας
Τα παιδιά σου παίζουν τζάμια σπάνε
Ασφαλτοστρωμένη σε πατάνε
Τα δέντρα σου σου λεν αντίο
Καλώς ήρθες μόνη μες το κρύο

Αθήνα γυναίκα λάγνα αθήνα
Χόρεψέ μου όπως τα χρόνια εκείνα
Αθήνα τα χέρια σου έχεις δέσει και δείχνεις να σ' αρέσει
Που τ' όνειρο έχει πέσει στην άκρη της καρδιάς

Αθήνα μέσα στη συννεφιά σου ανθίζει η ομορφιά σου
Από παλιά ταινία το ρόλο σου ζητάς

Αθήνα, πανέμορφή μου Αθήνα
Χόρεψέ μου όπως τα χρόνια εκείνα
Αθήνα σου ράβω τη στολή σου κι ευχή μου η τιμή σου
Μόνο ψηλά να φτάσεις στο δρόμο που τραβάς

Αθήνα, μονάχα μην ξεχάσεις
πως θα 'σαι στην καρδιά μου ακόμα και αν χάσεις
όσο και να γερνάς

Αθήνα...

Δισκογραφία:
Εύα Λουκάτου - Όνειρα σφραγίζω(2013)
↧
Search

Μάτια βελούδινα

September 13, 2013, 3:50 pm
$
0
0
Aπ' των χειλιών σου τον γκρεμό σαν το νερό έχω σκορπίσει...

Μάτια βελούδινα
ποιός τα έχει ζωγραφίσει
ότι αγαπώ κι ότι ποθώ
στο βλέμμα έχουν κλείσει

Mη με ρωτάς, μη με κοιτάς
γιατί από τα μάτια σου τα δυό
κι απ' των χειλιών σου τον γκρεμό
σαν το νερό έχω σκορπίσει

Aς έλεγες ένα σ'αγαπώ κι ας ήταν ψέμα
τα χείλη σου δε είπανε κουβέντα
κι αν διάλεξα να σ'αγαπώ
ουδέ μετάνιωσα γιαυτό

Γιώργος Λιθοξόος
↧
↧

4η ΑΚΡΟΑΣΗ.

September 14, 2013, 1:37 pm
$
0
0

ΑΚΡΟΑΣΗ ΝΕΩΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΡΚΤΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/10, ΣΑΒΒΑΤΟ 5/10, ΚΥΡΙΑΚΗ 6/10

AKROASI-banner-site-ermineftes
Η Μικρή Άρκτος προχωρά στην δεύτερη φάση της 4ης Ακρόασης Νέων Δημιουργών – Ερμηνευτών που διοργανώνει και καλεί όσους νέους ερμηνευτές θέλουν να συμμετάσχουν στην 4η Ακρόαση Νέων Ερμηνευτώννα αποστείλουν εγκαίρως την αίτησή τους.
Ημερομηνία Διοργάνωσης: Παρασκευή 4/10, Σάββατο 5/10/, Κυριακή 6/10, 10.00-18.00
Τόπος Διοργάνωσης: ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΜΗΤΤΟΥ (Ανδρέα Λεντάκη – Αμισσού – Σμύρνης, Υμηττός)

 4η ΑΚΡΟΑΣΗ.
↧

Η καρφίτσα

September 14, 2013, 2:12 pm
$
0
0
Άμα ξεραθεί η γη απ' το δάκρυ μου θα βγει ποταμός για να με φέρει πιο κοντά σου...

Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Μια καρφίτσα ασημένια που μου χάρισες
Μου τρυπάει τις ελπίδες μου συχνά
Όταν λείπεις και χορεύεις μ' άλλες μάγισσες
Μέρα νύχτα με πληγώνει πιο βαθειά

Μια καρφίτσα της καρδιάς
Mού ' πες πια δε μ' αγαπάς
Μια καρφίτσα βρήκες για να με τρυπάς
Μα γνωρίζω τις χαράδρες του έρωτά σου
Άμα ξεραθεί η γη
Απ' το δάκρυ μου θα βγει
Ποταμός για να με φέρει πιο κοντά σου

Μια καρφίτσα μ' ένα βέλος κι έναν άγγελο
Γαντζωμένη στο καινούριο μου παλτό
Σαν ασπίδα που τα βάζει με τον άνεμο
Ξεκουμπώνει μα με πείσμα την κρατώ

Μια καρφίτσα της καρδιάς
Mου' πες πια δε μ' αγαπάς
Μια καρφίτσα βρήκες για να με τρυπάς
Μα γνωρίζω τις χαράδρες του έρωτά σου
Άμα ξεραθεί η γη
Απ' το δάκρυ μου θα βγει
Ποταμός για να με φέρει πιο κοντά σου 


Δισκογραφία:
Σταύρος Σιόλας  - Διόδια (2013)
↧

Το απραγματοποίητο

September 15, 2013, 1:20 pm
$
0
0
-Τι γίνονται όλα αυτά που δεν έγιναν;
-Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται...
 

Πόση βροχή δεν έπεσε
από τους δισταγμούς των σύννεφων
μαύρος ήταν ο ουρανός
κοιλοπονούσε
νερό πολύ να βρέξει ήθελε
δεν έβρεξε.
Αόρατος τοίχος ο δισταγμός
όσο τον ανεβαίνεις
τόσο πιο πολύ ψηλώνει
πάνω του σπάνε
κύματα ψηλά
έρωτα έγκλειστου
στο ανομολόγητο
εξίσου επιδέξια αποτρέπει
ζωές στεγνές να βρέξουν
που τρεκλίζουν
στη μεθόριο
της στεριάς με τη θάλασσα.
Τι γίνονται όλα αυτά
που δεν έγιναν;
με ρώτησες.
Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται
και από εκεί διοχετεύονται
σε μέλλον διψασμένο
με παραπόταμους που εκτείνονται
και χάνονται πέρα από τους χάρτες
σταγόνα-σταγόνα να ποτίζουν
το απραγματοποίητο.


Γιώργος Χριστοδουλίδης  
Από την ποιητική συλλογή Το απραγματοποίητο, 2010, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα
↧

Συγγνώμη

September 16, 2013, 1:38 pm
$
0
0
Δεν ήμουνα λιμάνι, μα αγάπη που γεννά...
 

Πέτρινα λόγια που απομείνανε στα χείλη
τα παίρνει η νύχτα σου με κόκκινο μαντήλι...
Θα 'θελα να 'μουν μια βροχή από αστέρια
να την σκορπάνε όπου χαθούν τα δυο σου χέρια

Τώρα που φεύγεις και ζητάς μια λέξη μόνο
την ενοχή μου ν' ανασαίνεις οξυγόνο...
Τώρα μπροστά σου που ανεμίζουνε οι δρόμοι
για τα διόδια σου αφήνω μια συγγνώμη

Συγγνώμη 
για όλα τα λάθη που 'χω κάνει
δεν ήμουνα λιμάνι
μα αγάπη που γεννά...

Συγγνώμη 
για όλα αυτά που σου 'χω δώσει
κι είχαν αλήθεια τόση
που ακόμα μας πονά

Απ' το Θεό, το γέλιο Tου και το παιχνίδι
τώρα απόμεινε χλωμό ένα στασίδι
και τα παράφορα του κόσμου ό,τι είχε ενώσει
μια προσευχή για ανάσταση που έχει παγώσει

Μου λεν 'τελειώσαμε' τα χείλη που με ζούσαν
κι εγώ που κάποτε οι χαρές δεν με χωρούσαν
πίνω στο σώμα σου ροδόνερο κι αγκάθι
ζητάω συγγνώμη και διψώ τα ίδια λάθη


Άντα Μίχου - Παπαστέ 
↧
↧

Ζόρια

September 19, 2013, 12:01 am
$
0
0
Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα...
Kαλό ταξίδι Παύλο! Ο Φασισμός δεν θα περάσει!...

Στίχοι: Παύλος Φύσσας (Killa P)
Μουσική: Παύλος Φύσσας (Killa P)
Ερμηνεία: Killa P

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα απο τον Περαία
Ελληνας μ' ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη-
Κι αν ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη
με δυο καταδίκες βαριές πάνω στην πλάτη
Δυο φτερά απο γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα
που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσ'απ'την πένα
και κάνουν γύρω μου να μοιάζουν μάταια
ειδικά όσα θυσιάστηκαν για μένα...

Μα,
Δεν θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται
Δεν θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει
Μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι
Ισως να φταίει η επόμενη μερα που πλησιάζει
Γι αυτό σου λέω, όλα καλά ηρέμησε
τα ζόρια σου, τα ζόρια μου
Κοίτα ψηλά τ' αστέρια
Απόψε μοιάζουν να' ναι τόσο φωτεινά
Το θέμα είναι να παίζεις τη μπάλα σωστά στα χέρια

Τραβάει ο καθένας μάγκα μου τα ζόρια του
και κουβαλάει το δικό του το σταυρό
Τί με ρωτάς πως περνώ, τί να σου πω;
Δόξα τα λεφτά, έχουμε θεό...




Δισκογραφία:
Killa P. - Ηλιοκαψίματα (2012)
↧

Ο Νίκος χορεύει Tango στο Χρώμα της Αγάπης...

September 19, 2013, 3:10 pm
$
0
0
 
H μέρα σήμερα ήταν συντριπτική! Δεν πρόλαβα να χωνέψω το γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη γνωστή λυκοσυμμορία και το τηλέφωνο μιας φίλης λίγο πριν τις 12 με αποτέλειωσε... 'Τα έμαθες για το Νίκο;'
Δεν χρειαζόταν να μου πει άλλη λέξη - κατάλαβα... Ο Νίκος, ο Νίκος ΜΑΣ, έφυγε... Ταλαιπωρήθηκε πολύ... Βρισκόταν στη λίστα για μεταμόσχευση εδώ και κάποιους μήνες... Αλλά δεν πρόλαβε... Η αρρώστια κι ο θάνατος τον κυνηγούσαν χρόνια... Οι γιατροί απορούσαν πως τα κατάφερνε να ζει... 'Άλλοι δεν θα φτάνανε ούτε ως τα 20' λέγανε... Αλλά ο Νίκος είχε τον τρόπο του... 'Είμαι μαχητής, μη φοβάσαι' μου είχε πει στο τηλέφωνο όταν του έγινε η διάγνωση...
Ήταν! Είχε αναπτύξει δύο πολύ δυνατά και πολύ δικά του όπλα, όλα αυτά τα χρόνια...
Το όπλο της Δημιουργίας και το όπλο της Αγάπης! Κι ο Θάνατος λες και τον σεβόταν (τον σεβόταν!) και κάθε φορά που άπλωνε το χέρι του πάνω του, το 'παιρνε πίσω μετανιωμένος...
Τον θυμάμαι να διαβάζει με το μοναδικό του τρόπο την Ομόνοια και θαύμασα το όμορφο θράσος του νέου ανθρώπου να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να παίζει με την ασχήμια γύρω του σαν παιδί! Μου εκμυστηρεύτηκε πως του αρέσουν κι οι δικοί μου στίχοι κι έτσι σκαρώσαμε ένα τραγουδάκιμαζί - σαν παιχνίδι κι αυτό...
Δημιουργούσε χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας, δεν έστελνε ποτέ τραγούδια του σε διαγωνισμούς, ούτε ψαχνότανε σε δισκογραφικές και τα σχετικά. 'Βρήκα την ισορροπία μου' μου είπε κάποια στιγμή στέλνοντάς μου έναν στίχο: 'Τραγουδάκι, U tube, Στιχο-Μυθία'...  Δεν ήθελε περισσότερα  - του αρκούσε να Δημιουργεί και να μοιράζεται τις Δημιουργίες του με φίλους... Τόσο απλά!
Ήξερε αυτό που όλοι μας υποκρινόμαστε πως αγνοούμε: ότι η κάθε ημέρα είναι ένα Δώρο και δεν αξίζει να την σπαταλάς με περιττά, παραπανίσια και τιποτένια άγχη...
Αυτό αντικατοπτριζόταν και στα τραγούδιατου: χωρίς πολλές φιοριτούρες, απαλλαγμένα από εσωστρέφειες και γκρίνιες, είχαν πάνω απ' όλα μία θετική στάση απέναντι στη ζωή... Και κάτι περισσότερο: ο  Νίκος έγραφε στίχους και μουσική, τραγουδούσε και έφτιαχνε βιντεάκια σαν παιδί που παίζει μπάλα σε απαγορευμένο σαλόνι: τα τραγούδια του ήταν η αποθέωση της σκανδαλιάς! Δεν δίσταζενα βάλει στο ειρωνικό του στόχαστρο ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Ισοφάριζε την απώλεια της ζωής που του 'κλεβε η αρρώστια με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού!...
Ακόμη και επάνω στο χειρουργικό κρεβάτι όταν 'του κόβανε ξανά τα σωθικά' ο Νίκος έκανε αυτά που ήξερε να κάνει μια ζωή καλά: να βάφει το γκρεμό στο Χρώμα της Αγάπης - και να το χαμογελοτραγουδάει!...
Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το Αντίο, μ' αυτό το τραγούδι του Νίκου, που όταν το έδειξε στη γιατρό στην οπία απευθυνόταν εκείνη δάκρυσε... Όπως δάκρυσα κι εγώ στο τηλεφώνημα της φίλης... Όπως κι όλοι οι φίλοι μας που τον συνόδευσαν σήμερα το μεσημέρι στην τελευταία του σκανδαλιά... Εγώ δεν πρόλαβα - το τηλεφώνημα ήρθε αργά...
Του το χρωστάω ένα τελευταίο φιλί...
Αντίο Νίκο!
Μας λείπεις!......


Στίχοι - Μουσική: Νίκος Μουτάφης
Ερμηνεία: Νίκος Μουτάφης
Δημιουργία video: Νίκος Μουτάφης

Θα ετοιμαστεί πάλι να πάει στη δουλειά
θα βάλει ρουζ, κραγιόν σε γήινες αποχρώσεις
και ατσαλάκωτη την άσπρη την ποδιά
να τσαλακώνει τις καρδιάς τις περιπτώσεις

Θα μπει ξανά να δει αν όλα παν καλά
τις πιθανές να διερευνήσει μεταπτώσεις
τι κι αν με πότισαν βαριά ναρκωτικά
πρέπει να είσαι αδελφή για να γλιτώσεις

Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
να βάφω τον γκρεμό
στο χρώμα της αγάπης
το τέλος μου είναι πλέον ορατό
μα δε θ΄ αντισταθώ
στ' αυθόρμητο άγγιγμά της
Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
χορεύω στο κενό
γελάει κι ο Ιπποκράτης
το τέλος μου είναι
πλέον ορατό
μα πρώτα θα πνιγώ
στο χρώμα της αγάπης


Θα πιάσει πίσω κοτσιδάκια τα μαλλιά
θα πάρει αίματα και ράμματα θα κάνει
να τη, προσπέρασε το θάλαμο ξανά
απογοήτευση το τάμα μου δεν πιάνει

Κάτι την άκουσα να λέει στ' αγγλικά
της λένε ‘φάρμακα γιατρέ μου να μας γράψεις’
τι κι αν μου κόψανε ξανά τα σωθικά
τα σωθικά μου είναι εδώ για να τα κάψεις


Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
χορεύω στο κενό
γελάει κι ο Ιπποκράτης
το τέλος μου είναι
πλέον ορατό
μα πρώτα θα πνιγώ
στο χρώμα της αγάπης


↧
Search

Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια

October 25, 2013, 2:13 pm
$
0
0
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε το αυτί...

Στίχοι: Παύλος Βακατάτσης
Μουσική: Νίκου Σπυρόπουλου.
Ερμηνεία: Σπυριδούλα

Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια
Μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
σε αρτίστικα μπαρ στα Κολωνάκια

Μελέτησες τον μπαγλαμά
φοράς και γιλεκάκι
και σταυροπόδι στάζεις τις πενιές
Προπάντων η παράδοση
στραβά το καβουράκι
και μόρτικα τη βγαίνεις στις μικρές τις μάγκισσες

Σε μεθάει το παράπονο
και με πρήζεις με νάυλον ντέφια
Με σκεπάζεις με σάβανο
και τη νύχτα μου σπας
με ψόφια κέφια

Αγόρασες και τον λουλά
απ'το Μοναστηράκι
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε τ'αυτί
Και τώρα που μας έγινες
μοντέρνο κουτσαβάκι
δε ρίχνεις και σε μας τη συνταγή τη πονηρή;

Κάποιο βράδυ μες στη σχολή
είπες είμαι γιάνκης ατζέντης
Τα 'κανες κάτω απ'τη προτομή
και ακόμα περνιέσαι λεβέντης


Δισκογραφία:
Σπυριδούλα - Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια (1982)
 
↧

Γιαβάσικη πενιά

October 25, 2013, 2:39 pm
$
0
0
Κι ό,τι είναι σκάρτο στη ζωή το πολεμώ παμπόνειρα...














Μπορεί να μ'έχουν για φτωχό
και της ζωής κατάδικο,
μα έχω πλούτο στην καρδιά
κι αντιπαλεύω τ'άδικο.


Παίξε μου τώρα μπουζουξή,
ρίξε γιαβάσικη πενιά
λίγο κουράγιο για να βρω
σ'αυτό τον άδικο ντουνιά.


Μπορεί να είμαι ταχτικός,
σπίτι, δουλειά μα κι όνειρα
κι ό,τι είναι σκάρτο στη ζωή
το πολεμώ παμπόνειρα.


ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
↧
↧

Purgatorio gypsy

October 26, 2013, 10:52 am
$
0
0
Άλογα περνούν ποιος τα σταματά κι έχουν στις οπλές όνειρα που λες...


Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Τραγούδι: Μαρία Κώτη, Δημήτρης Ζαχαριουδάκης (Χαΐνηδες)

Σπίθες οι ματιές
Θε μου σιδερά
με το φυσερό
κάψε το χορό.

Στάχυα θημωνιές
μέσα εσύ κι εγώ
ήλιε βασιλιά
πάρε με αγκαλιά.

Άλογα περνούν
ποιος τα σταματά
κι έχουν στις οπλές
όνειρα που λες.

Απ'τις καλαμιές
φεύγουνε πουλιά
κι έχουν για φτερά
λόγια κοφτερά.

Κόκκινο τριαντάφυλλό μου μαχαιριά
ίδια με το θάνατό μου πυρκαγιά
η ζωή μου τρελό πανηγύρι του κόσμου
κοίτα, χορεύει γυμνός ο καημός μου
στο βοριά.

Φίλε των πουλιών
και των αγριμιών
θα 'ρθουν κυνηγοί
φύγε την αυγή.

Έριξες κλαδιά
μέσα στη φωτιά
κι είδα χωρισμό
στο βουβό χρησμό.

Δισκογραφία:
Χαΐνηδες -  Αγροκτηνοτροφικά και  Μητροπολιτικά (2011 )
↧

ΜΑΝΑ…ΡΩΤΑΣ ΤΙ ΕΧΩ

October 26, 2013, 12:23 pm
$
0
0
Μονο με την Αγαπη γινονται θαυματα...


Μανα με βλεπεις σκυθρωπο και με ρωτας τι εχω!
ειναι που αυτη που αγαπησα δεν ηταν ο ανθρωπος μου
κι αυτα τα μεσα μου θερια... που πια δεν τα αντεχω
κανουν να μοιαζει πιο βαρυς ο πονος ο δικος μου

Λογια ασχημα αν ακουσες δεν θα ειναι τα μονα 
και απο την αληθεια πολυ δυστυχως δεν θ'απεχουν 
εσυ σαν μανα για'μενα εχεις αλλη εικονα 
μην τους κατηγορεις γιατι δικιο εχουν

Κι ας κοιμαμαι συχνα σε ξενα κρεβατια
Στο δικο μου κοιμαμαι παντοτε μονος
Κι ας συνεχεια απ’το κλαμμα πρησμενα εχω ματια
Οσο και αν θα ξεσπασω δεν γιατρευεται ο πονος

Κι αν τα νειατα που εχασα ηρθε η ωρα να ζησω
Την ψυχη δεν γεμιζει καμια ομορφη σαρκα
Δεν είναι η ζωη τσιγαρο τρακα για να ζητησω
Κι αν απλα δεν μ’αρεσει ν’αλλαξω την μαρκα

Και ας εγινα πια μια αρσενικη πουτανα
Μεσα μου αισθανομαι κι απ’τους μονους πιο μονος
Ντρεπομαι να σε δω ισια στα ματια μανα
Και ειμαι εγω του εαυτου μου ο στυγνος δολοφονος

Οι μεγαλες οι αγαπες δεν περνουν μ’ένα χαπι
Δεν γιατρευονται ευκολα της ψυχης μας τα τραυματα
Η αγαπη μου λειπει μονο αυτό θελω…αγαπη
Μονο με την Αγαπη γινονται θαυματα

Ο χωρισμος ειναι θανατος... αυτό σου λεω μονο
Για να τον ξεπερασεις, θελει χρονο πολύ…
μ'ακους?...θελει χρονο!!!

Ανδρέας  Λάφης
↧

Η Μαίρη

October 27, 2013, 3:41 pm
$
0
0
Τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε κι ο ένας τον άλλο σημαδεύει και πυροβολά...

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ
σβήνουν τα φώτα κι η ταινία ξεκινά
λίγο μετά το πιο βαθύ σκοτάδι.

Βλέπει τους ανθρώπους στο πανί να τρέχουνε
τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε
κι ο ένας τον άλλο σημαδεύει και πυροβολά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
σ'αυτό το σπίτι δεν αντέχει άλλο
αυτοί οι τοίχοι της πλακώνουν την καρδια
θέλει ένα χωρο κάπως πιο μεγάλο.

Θέλει μια ζούγλα αριστερά κι απέναντι
μία Σαχάρα σιωπηλή κι απέραντη
κι ο Δούναβης κάπου στη μέση να κυλά .

Κλέφτες κι αστυνόμοι σαν τρελοί να τρέχουνε
τόσο μισιούνται πια που δεν αντέχουνε
να ζουν οι μεν από τους δε ξεχωριστά

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
τι να την κάνει την παλιά ζωή της
μου 'στειλε μήνυμα γι'απόψε στις εννιά
σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της

Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι
ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι
Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.

Κι έτσι πια θα ζήσουμε κι εμείς το ρίσκο μας
στην Πατησίων και στο San Francisco μας
γράφουν police και 'δω τα περιπολικά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
Θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ
μες τις οθόνες της αρέσει να κοιτά
όλα αυτά που ζούνε όλοι οι άλλοι.

Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι
ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι
Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.

Κι έτσι πια θα ζήσουμε κι εμείς το ρίσκο μας
στην Πατησίων και στο San Francisco μας
γράφουν police και 'δω τα περιπολικά.

Δισκογραφία:
Παύλος Παυλίδης & Β Movies - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί (2013)
↧
Viewing all 850 articles
Browse latest View live
Search