Quantcast
Channel: Στιχο-Μυθία
Viewing all 850 articles
Browse latest View live
↧

Το Ροκ

October 27, 2013, 6:30 pm
$
0
0
Rock είναι τα ζόρικα αντίο! Απόψε που 'έφυγε'ο Lou Reed...

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Άλλες εκτελέσεις: Σταμάτης Κραουνάκης

Το rock αρχίζει.
Και δεν τελειώνει.
Σου ροκανίζει το παντελόνι
γιατί είσαι rock...

Το rock δουλεύει
κι η νύχτα τρίζει
σε ξενητεύει
και σε γυρίζει
γιατί είσαι rock...

Το rock σε παίρνει
και σε σηκώνει
σε τριβελίζει
σ’ αναστατώνει
around the clock!

Rock είναι ο βράχος
και clock ο χρόνος
κι εγώ μοναχός
μα όχι μόνος
γιατί είσαι...

Γιατί το rock ό,τι και να `σαι
άμα δεν το `χεις
να το φοβάσαι
γιατί είναι...

Rock είναι σμόκιν και ελβιέλο
είναι ο Αμπότ με τον Κοστέλο
αυτοί είναι rock!

Rock είν’ ο Έλβις
ο δυναμίτης
Βασιλειάδου
και Αυλωνίτης,
αυτοί είναι rock.

Rock είναι να `χεις,
είναι να πίνεις
...κι άμα δεν έχεις
τότε να δίνεις.
Αυτό είναι rock!

Rock είναι
ο Τζάγκερ σε
μια κουρσάρα
κι η Βλαχοπούλου
στη σαραντάρα.

Ο Μάρλον Μπράντο
με τη φανέλα
και η Μελίνα
ντυμένη Στέλλα
Αround the clock!

Rock είναι να `χεις
είναι να πίνεις
Κι άμα δεν έχεις
τότε να δίνεις
Αυτό είναι rock

Γιατί το rock
ό,τι και να `σαι
Άμα δεν το `χεις
να το φοβάσαι, γιατί είναι...

Τι σου λέει ο Πρίσλεϊ
για μένα
κι όλο με κοιτάς
με μάτια δακρυσμένα
λες κι είμαι rock!...


Δισκογραφία:
Εφημερία - 1990
↧
Search

Ινδιάνοι

October 27, 2013, 6:48 pm
$
0
0
Λευκή σημαία έχουμε απλώσει μες στην τρύπα μας κι είμαστε ΟΚ, όσο ταΐζουνε το γύπα μας…
 

Λοιπόν στα χρόνια μας ξύπνησε ο Ιαβέρης
κι εσύ, ανόητε, κάνεις πως δεν τον ξέρεις:
φοράει το Rayban γιαλάκι της Ασφάλειας
κι εσύ τα bonus της δικής σου ανασφάλειας

Και, ξέρεις, κάθεται στο σβέρκο σου δικέ μου
τον έχεις χορηγό, σ’ αποκαλεί ‘Λαέ μου’!
Το αίμα σου πίνει και μαζί του εσύ ακκίζεσαι
και μες στο γυάλινό του κόσμο μαλακίζεσαι


Ψάχνουν για Ιούδες – το ‘πανε και στις Ειδήσεις:
τριάντα αργύρια σου τάζουν να ψηφίσεις!
Έξω ο κόσμος έγινε του Δάντη η Κόλαση
κι εσύ στα τέτοια σου μπροστά στην τηλεόραση…

Το Γολγοθά τους ας τραβάνε οι αχρείοι
εμείς γραβάτα, καναπέ, τουπέ, μυστήριοι.
Λευκή σημαία έχουμε απλώσει μες στην τρύπα μας
κι είμαστε ΟΚ, όσο ταΐζουνε το γύπα μας

Μα όπως λέει κι ο χρησμός της μάντισσας Πυθίας, 
ο εν Αγίω Πνεύματι, εν πνεύματι αληθείας… 
‘Δύο οδούς έχει η ζωή και δεν υπάρχει τρίτη: 
 Ή με τους ινδιάνους, ή με το σερίφη!’ 

Λένε πως ήρθαν οι καιροί για να διαλέξεις
μα εσύ υπέγραψες συμβόλαιο - κι όσο αντέξεις…
Και λεν πως έχει η ψυχή τη χαίτη λέοντος
μα κάποιοι έρπουν – DNA χαμαιλέοντος

‘Λάβετε θέσεις!’ λέει στα ίσια ο αιώνας,
όλα θ’ αλλάξουν μα χρειάζεται αγώνας!
Λευκά τα χέρια των Πιλάτων, μα δεν κρύβονται
ντύθηκαν το αίμα του Σταυρού, όσο κι αν νίβονται…

 Και όπως λέει κι ο χρησμός της μάντισσας Πυθίας, 
 ο εν Αγίω Πνεύματι, εν πνεύματι αληθείας… 
‘Δυο πόρτες έχει η ζωή και δεν υπάρχει τρίτη:
Ή με τους ινδιάνους ρε, ή με το σερίφη!’  

ΜιχαήλΑδάμ
↧
↧

Άναψε τη φωτιά

October 30, 2013, 2:15 pm
$
0
0
Όλα τα αδέσποτα φιλιά να δεσμευθούν όπως τα όνειρά σου που 'μειναν στο δρόμο...


Στίχοι: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Μουσική: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος

Όλες εκείνες οι στιγμές που σου γελούν
κι εσύ κοιτάς να τις εντάξεις μες στο χρόνο
όλα τα αδέσποτα φιλιά να δεσμευθούν
όπως τα όνειρά σου που 'μειναν στο δρόμο

Μήπως κι αυτά δε 'ξεραν τι ζητούσες
Μήπως κι αυτά πετάγανε ψηλά
Μήπως κι αυτά το ξέραν αγαπούσες
Μήπως κι αυτά πλαγιάζαν μοναχά

Άναψε τη φωτιά της ερήμου η νυχτιά
και το σώμα σου πάλι θα καίει
το νερό τη φωτιάς πιες και πέτα ψηλά
ίσως νιώθει κι αυτή ότι φταίει
Άναψε τη φωτιά!

Τώρα οι φίλοι πια για σένα δε ρωτούν
κι εσύ συλλαβίζεις το γιατί μέσα στον πόνο
χαμογελάς να δείχνεις πως καλοπερνούν
όμως τα όνειρά σου έμειναν στον δρόμο

Δισκογραφία:
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος - Γαμώ την καταδίκη μου (2008)
↧

Με ένα τραγούδι

October 30, 2013, 3:17 pm
$
0
0
Eκεί που είσαι να γελάς δυνατά...

Που ήσουν κρυμμένη τόσα χρόνια;
Ποια σε ταξίδευαν βαγόνια;
τη ζωή σου ποιοι ορίζαν;
ποιοι την αγάπη σου κερδίζαν;

Τώρα σε γνώρισα και φεύγεις
μάλλον ρε τύχη μ'αποφεύγεις
για να σε βρω στους ξένους κόσμους
θα χτίσω γέφυρες και δρόμους

Με ένα τραγούδι μου θα σπάσω ξανά
τη μοναξιά σου σε κομμάτια γυαλιά
εκεί που είσαι να γελάς δυνατά
μήπως σ'ακούσω και νιώσω καλά

Πέρασε ακόμα μία μέρα
θλιμμένες νότες στον αέρα
να μετράνε το κενό σου
να καρτερούν τον ερχομό σου

Και εγώ να φτιάχνω τραγουδάκια
και να σκαρφίζομαι στιχάκια
για να νιώθω πιο κοντά σου 
να μπερδευτώ με τη φωτιά σου

Με ένα τραγούδι μου θα σπάσω ξανά
τη μοναξιά σου σε κομμάτια γυαλιά
εκεί που είσαι να γελάς δυνατά
μήπως σ'ακούσω και νιώσω καλά

Πάρης Παπαδόπουλος
↧

Κοντυλιές του Δον Χουάν Αντόνιο Κασέρες

October 31, 2013, 3:54 pm
$
0
0
Με πιάνει μερικές φορές και θέλω να σκοτώσω τον εαυτό μου τον παλιό που αγαπούσα τόσο...

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Τραγούδι: Μ.Κώτη, Δ. Ζαχαριουδάκης (Χαΐνηδες)

Τίναξε, νύχτα μάγισσα, το μαύρο σου σεντόνι
να πέσει στο κορμάκι μου των αστεριών η σκόνη.

Φεγγάρι μου, χαμήλωσε και κάτσε στα μαλλιά μου
απόψε για στερνή φορά θα 'ρθει στην αγκαλιά μου.

Ε ηλιαχτίδα μου χρυσή, κλωστή μου τεντωμένη
που πιάνεται μικρός Θεός στη γη και κατεβαίνει.

Ήλιε μου ελαφροκυνηγέ, στα συννεφένια δάση
στέλνω γεράκι την καρδιά στον ώμο σου να κάτσει.

Τόσες κραυγές σε μια σιωπή πες μου πώς έχεις κρύψει
και στο χαμόγελό σου πώς χώρεσε τόση θλίψη.

Οι σκέψεις και τα λόγια μου καράβια στοιχειωμένα
πλένε σε σκοτεινά νερά, πιάνουν λιμάνια ξένα.

Είναι οι μέρες μου θλιβές κι οι νύχτες δίχως άστρα
κι εγώ αλλόκοτη σκιά σ'ερειπωμένα κάστρα.

Το δαχτυλίδι τση χαράς το 'χασα στα ποτάμια
το βρήκε μια νεράιδα που βγήκε απ'τα καλάμια.

Με πιάνει μερικές φορές και θέλω να σκοτώσω
τον εαυτό μου τον παλιό που αγαπούσα τόσο.

Ψυχή μου, πεταλούδα μου στου πρωινού την πάχνη
και σκλαβωμένη απ΄του καιρού την γκρίζα την αράχνη.

Γυρίζεις τις σελίδες σου κι οι λέξεις δεν αλλάζουν
οι μέρες που πεθαίνουνε είναι αυτές που μοιάζουν.

Πώς θα ΄θελα να γυμνωθώ και μακριά να τρέξω
απ΄ τις στολές που μ'έντυσαν χωρίς να τις διαλέξω.

Στο γέλιο του μικρού παιδιού και στου τρελού το δάκρυ
βρήκα τη μέση τση καρδιάς και του ντουνιά την άκρη.

Του 'λέγαν πως δε σκέφτεται κι εκείνος απαντούσε
αν η καρδιά, σκεφτότανε τότε θα σταματούσε.

Γαλάζιες πέτρες οι στιγμές κι ο χρόνος αλυσίδα
που μου 'σπασε απ'το λαιμό όταν σε πρωτοείδα.

Αργά προς τα ουράνια πήγαινε τ'άλογό μου
μια Κυριακή που σμίξαμε στην ερημιά του δρόμου.

Γίνομαι κρίνο στο γιαλό και στη στεριά κοράλλι
κι ό,τι δεν είχα φανταστεί μες στη δική σου αγκάλη.

Τα λόγια μου κρεμάστηκαν στου έρωτα τ'αχείλι
σαν τα παιδιά που κλέβουνε ένα τσαμπί σταφύλι.

Αγκάθινο στεφάνι μου και 'κράνυχα του γύπα
τα λόγια που δεν άκουσα κι εκείνα που δεν είπα.

Από τις τρύπες των καρφιών στα κόκκινά μου χέρια
πετάξανε στον ουρανό δυο άσπρα περιστέρια.

Η θάλασσα είναι μακριά στ'απέραντου την άκρη
μα τηνε θρέφει του βουνού το κρουσταλένιο δάκρυ.

Ο άνεμος κοιμήθηκε στης θάλασσας τη ράχη
σαν ν'αγαπήθηκαν ξανά ύστερα από τη μάχη.

Όνειρο, πίθηκε τρελέ, στ'ακρόκλαδα τση σκέψης
που πας στον κήπο του Θεού το μήλο να του κλέψεις.

Ρώτησα το γέρο Θεό το νόημα του κόσμου
και μου 'πε εικοστέσσερα ελεφαντάκια δώσ'μου.

Δίσκος :
Χαΐνηδες - Αγροτοκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά (2011)
↧
↧

ΑΓΡΑΦΕΣ ΕΥΧΕΣ

October 31, 2013, 4:42 pm
$
0
0


Κοιμήθηκαν στο μαξιλάρι όλες οι προσευχές...
 
Ξημερώματα δακρύων
πάρτιυ καημών μεταμεσονυχτίων
Κοιμήθηκαν στο μαξιλάρι όλες οι προσευχές
Αντί για του φιλιού σου οι ευχές
Εορτασμός της γέννησης μου
Ο διασυρμός της εμμονής μου

Σε ευχαριστώ
για της καρδιάς σου τις ευχές.
 Έτρεξαν μέσα μου εχθές  και παραδόθηκαν
στο γραμματοκιβώτιο της δικής μου!!!

Και ας μην πληκτρολογήθηκαν ποτέ,
ούτε ένα "εύχομαι"
ούτε ένα  "ευχαριστώ!!!
Τις έλαβα...
σε συγχωρώ

Ξημερώματα ενοχών
Ενός Μίσους  μία αρχή
Αναστεναγμών νέα ζωή
Τυλίχτηκαν απόψε μες τα δάκρυα
Ανάμεσα σε θλίψη και χαρά 
Λύγισαν  στου έρωτα συρμού την διαφορά

                                                           Κωνσταντίνα Δήμου
↧

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε

November 1, 2013, 1:16 pm
$
0
0
Από δυο χωριά χωριάτες φτιάξαμε δικούς μας χάρτες...

Στίχοι: Μαρία Μαθιουδάκη
Μουσική: Μαρία Μαθιουδάκη
Eρμηνεία: Μαρία Μαθιουδάκη

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
Κόμπος που έφτασε στο χτένι
Η δική μας η αγάπη
Κλειδωμένη σε ντουλάπι
Τέντζερης γοργά κυλάει
Νά βρει το καπάκι πάει
Μα σκοντάφτει στη πορεία
Κι έτσι αρχίζει η ιστορία

Μού 'πες πέρναγες ωραία
Νόμιζα ήθελες παρέα
Άλλα έλεγε η θεια μου
Κι άλλα άκουγαν τ'αυτιά μου
Κι ήμουνα καλή στα λόγια
Χτίζω ανώγια και κατώγια
Μ'άλλη η δουλειά του ναύτη
Κι άλλη του καντηλανάφτη

Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε
Γέλασα, που λες, καλύτερα
Πού 'φυγα μια ώρα αρχύτερα

Από δυο χωριά χωριάτες
Φτιάξαμε δικούς μας χάρτες
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Κόμπος που έφτασε στο χτένι
Τέντζερης γοργά κυλάει
Να'βρει το καπάκι πάει
Μα σκοντάφτει στη πορεία
Και τελειώνει η ιστορία

Δισκογραφία:
Μαρία Μαθιουδάκη - Άλλα Λόγια Ν'Αγαπιόμαστε (2013)
↧

Δεν γράφω εγώ

November 1, 2013, 2:07 pm
$
0
0
Aπόψε στην πανσέληνο κάθομαι και σε βλέπω... 
Δεν γράφω εγώ,
γράφει η σκέψη σου που είναι  συνέχεια μαζί μου,
αφού είσαι εδώ,
μα κι όταν φεύγεις είσαι μέσα στην ψυχή μου.

Δεν γράφω εγώ,
απόψε στην πανσέληνο κάθομαι και σε βλέπω
και σε θωρώ,
νάσουν εδώ και δίπλα μου και αγκαλιά να σ΄έχω.

Δεν γράφω εγώ,
το ουράνιο τόξο έγραψε με το χρωματισμό του,
το κυνηγώ,
θέλω νάχεις τα χρώματα απ΄τον ιριδισμό του.

Δεν γράφω εγώ
μόν΄γράφουν όλες οι στιγμές που ήμαστε μαζί,
μονάχα ζω
                     κι αναζητώ τον τρόπο να τα ζήσω όλα απ΄την αρχή.!!


                                            Κώστας Πλασταράς
↧
Search

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ

November 7, 2013, 12:58 pm
$
0
0
 Μου 'πες πως λεν για ένα Χριστό, μη νοιάζεσαι...



Νύχτα μιας γέννας δίσεκτης 
ακούστηκε η φωνή μου 
κι είπαν πως ειν’ προμήνυμα 
μιας ύστερης κραυγής μου. 

Τότε το χέρι σου άπλωσες 
σαν να φυσούσε ο μπάτης 
και μη φοβάσαι μου ‘γνεψες 
εξάχρονος προστάτης 

Σαν ρώτησα «Σαβαχθανί» 
τι πάει να πει αδελφέ μου 
μου πες πως λεν για ένα Χριστό 
μη νοιάζεσαι ακριβέ μου. 

Κι ήρθανε χρόνια δίσεκτα 
εξάδελφα πολέμου 
κι είπαν πως ειν προμήνυμα 
μίσους αδελφωμένου. 

Τότε το χέρι μου άπλωσα 
ο αλλοτινά δικός σου 
Μα είπες αν θέλω σύντροφος
και όχι αδελφός σου 

Δεν σε ρωτώ «Σαβαχθανί» 
τι πάει να πει αδελφέ μου 
ή  ποιο Πιστεύω το όπλο σου 
το στρέφει κατ’ εμε μου. 

Μη με ρωτάς Τετέλεσθαι 
τι πάει να πει ακριβέ μου 
Μόνο σημάδεψε καλά 
να μην πονέσω Θεέ μου 


ΘοδωρήςΤσάκωνας
↧
↧

Είναι μια ώρα

November 8, 2013, 12:54 pm
$
0
0
Την ώρα που οργίζομαι για τα όνειρα που χάλασα...


Είναι μια ώρα που οι λέξεις επιμένουν
να έρχονται αντίκρυ στων ματιών μου τα χαράγματα
τότε που οι πόθοι πλημμυρίζουν κι ανεβαίνουν
και μιας ανέσπερης γιορτής καλούν τα θαύματα.

Την ώρα που ξυπνάει ένα ρυάκι
κι οργίζομαι για τα όνειρα που χάλασα
και στέλνει το βουνό με ποταμάκι
αγύριστα γλυκά φιλιά στην θάλασσα.

Τότε ραγίζει η δημοσιά απ'άκρη σ'άκρη
και συλλογιέμαι του νερού το χρώμα το άνισο
τότε μίας γέρικης φτελιάς λάμπει ένα δάκρυ
κι αντιφεγγίζουν οι σκιές μες στην παράδεισο.

Είναι οι ώρες που εκδράμουν οι εμπόροι
και το συμφέρον στην ματιά έχουν για έμβλημα
τότε που σφάζουν στα χωριά ένα κοκόρι
και στα θεμέλια με παπά θάβουν το έγκλημα.

Τις νύχτες που στρατεύονται οι φόνοι
και μπαίνουν μες στις πόλεις ν'αλητέψουνε
και κρύβεται στα δόντια μου ένα αηδόνι
να μην το βρουν, να μην το μακελέψουνε.

Κι είναι ένα μέρος του μυαλού που κρουσταλλιάζουν
μες στην οργή του ήλιου τα μελλούμενα
ξεσπούν μεμιάς στον κόσμο, τον αλλάζουν
και τον ανθίζουν στα καλά καθούμενα.

Τα φύλλα όταν σαλεύουν στο αεράκι
κι απλώνει ο άνεμος της λήθης τα ερείπια
μια σπίθα γης μεστώνει ένα κλαδάκι
κι αρχίζουν πάλι τα πουλιά τα επινίκια.


Κρήνης Αθανάσιος
↧

Μια θάλασσα αγάπησα…

November 10, 2013, 12:24 pm
$
0
0
Σαν κύμα έρχεσαι και πάνω μου χτυπάς, πώς το νερό στις χούφτες μου να κλείσω; 

Στίχοι: Αθηνά Σπανού
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Θέμης Καραμουρατίδης

Το τζάμι μου κι απόψε μπορείς και το θολώνεις
Τη σκέψη μου με μιας στο μπλε σου καθηλώνεις
Αφέθηκες σε μένα κι αυτό είναι που φοβάσαι
Κι εσύ μου λες στο απέραντο πως θέλεις να κοιμάσαι

Του νου μου ο καθρέφτης γέμισε με σκόνη
Τα είδωλα μπερδεύω, ποιος φεύγει, ποιος πεισμώνει;
ζητάω μια βροχή τα πάντα να ξεπλύνει
σε θέλω κι η ανάγκη μου να φύγω δε μ’ αφήνει

Μα εσύ ποτέ… ποτέ δε σταματάς 
Θυμίζεις θάλασσα και πώς να σε κρατήσω; 
Σαν κύμα έρχεσαι και πάνω μου χτυπάς 
πώς το νερό στις χούφτες μου να κλείσω; 

Ο χρόνος σταματάει, παγώνει η βροχή μου
οι στάλες της μαρμάρωσαν στο φως και στη ψυχή μου
ακίνητες σκιές ξεχύνονται μπροστά μου
το χρόνο κι αν τον πάγωσα, δεν πάγωσε η καρδιά μου


↧

ΜΑΓΙΣΣΕΣ

November 12, 2013, 2:40 pm
$
0
0
  Απ'το φως να τυφλωθούμεκαι απ'τον λήθαργο να βγούμε....     
Σε έναν τόπο αλλοπαρμένο                               
κι απ'τους χάρτες μας σβησμένο
ζούνε πλάσματα αγριεμένα
μα στον κόσμο ξακουσμένα!

Μ'άχυρα φτιάχνουν φουστάνια
βράζουν φίλτρα στα καζάνια
με μαντζούνια μαγειρεύουν
και στις στέγες τους χορεύουν!

Μέχρι νά βγει ο χειμώνας
γίνεται μέγας αγώνας
Νά βρουν ξόρκια ιδανικά
για να σώσουν τον ντουνιά

Σαν γενεί καλοκαιριά
σαν πουλιά βγάζουν φτερά
Τα κουρέλια τους φοράνε
και στις σκούπες τους πετάνε!

Μάγισσες μακρομαλλούσες
που 'ρθατε απ'τις Συρακούσες
τα σκουπόξυλά σας πάρτε
και στον ουρανό πετάξτε!

Αλωνίστε όλη την γη
ρίξτε σκόνη μαγική
Μες στα μάτια μας να πέσει
την καρδιά μας να γιατρέψει!

Με τον ήλιο ταξιδέψτε 
και τη νύχτα εσείς πλανέψτε
Απ'το φως να τυφλωθούμε
και απ'τον λήθαργο να βγούμε!

Φτιάξτε  με φωτιά και τίλιο 
της ζωής το ελιξήριο
μονορούφι να το πιούμε
δίχως έγνοιες πια να ζούμε!

Παίξτε νταϊρέ και ντέφι
για να 'ρθούμε όλοι στο κέφι
στις πλατείες να κατεβούμε
στο άδικο να αντισταθούμε 

Μάγισσες μακρομαλλούσες 
που 'ρθατε απ'τις Συρακούσες
τα σκουπόξυλά σας πάρτε
και στον ουρανό πετάξτε!

Χριστίνα Βράκα
↧

Η Ψυχή

November 13, 2013, 10:02 am
$
0
0

Και ο Θεός χαμογέλασε και έκλαψε , κι ένιωσε μια αγάπη που δεν έχει όρια ούτε τέλος...

Και ο Θεός δημιούργησε την ψυχή, πλάθοντας την με ομορφιά. Της έδωσε την απαλότητα της πρωινής αύρας, το άρωμα των λουλουδιών, την ομορφιά του σεληνόφωτος.

Της έδωσε επίσης ένα ποτήρι χαράς και της είπε:
"Δε θα πιεις απ'αυτό το ποτήρι παρά μόνο όταν ξεχάσεις το παρελθόν και αποκηρύξεις το μέλλον".

Της έδωσε επίσης ένα ποτήρι θλίψης ,λέγοντας:
"Πιες για να καταλάβεις το νόημα της χαράς".

Μετά ο Θεός έδωσε στην ψυχή αγάπη που θα χανόταν με τον πρώτο στεναγμό ικανοποίησης , και γλυκύτητα που θα χανόταν με την πρώτη λέξη αλαζονείας. Έκανε ένα ουράνιο σημείο για να την οδηγεί στο δρόμο της αλήθειας .

Έβαλε στα βάθη της ένα μάτι που βλέπει το αόρατο. Δημιούργησε μέσα της μια φαντασία που κυλά σαν ποτάμι με φαντάσματα και κινούμενες μορφές. Την έντυσε με ενδύματα λαχτάρας υφασμένα απ'τους αγγέλους απ'το ουράνιο τόξο.

Κι έβαλε επίσης μέσα της το σκοτάδι της σύγχυσης, που είναι η σκιά του φωτός. Και πήρε ο Θεός φωτιά απ'το καμίνι του θυμού, Άνεμο που φυσά απ'την έρημο της άγνοιας, μάζεψε άμμο απ'την όχθη του εγωισμού, και σκόνη κάτω απ'τα πόδια των αιώνων.

Έτσι έφτιαξε τον άνθρωπο. Κι έδωσε στον άνθρωπο δύναμη τυφλή που γίνεται φλόγα σε στιγμές τρελού πάθους και κοπάζει μπροστά στην επιθυμία. Του έδωσε ο Θεός ζωή που είναι η σκιά του θανάτου.

Και ο Θεός χαμογέλασε και έκλαψε , κι ένιωσε μια αγάπη που δεν έχει όρια ούτε τέλος . Κι έτσι ένωσε τον άνθρωπο με την ψυχή του...

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
↧
↧

Ολυμπιακοί φρουτοχυμοί

November 13, 2013, 12:42 pm
$
0
0
Τραγουδάκι χρέους...
Και μετά εκείνος μπήκε μέσα της
Φουντωμένος, άπλυτος
Λυσσασμένα –πως τα λένε-στα άρλεκιν.
Δεκάδες φράουλες του μάτωσαν τα πόδια.
‘’Μην ανησυχείς, καλέ μου...
αλλάζει το χρώμα, το φρούτο,η στάση
κυρίως η γλυκάδα στην περιγραφή της’’
Σαλεμένος από την απραξία ο ‘’φως’’
έκοβε κεφάλια αγαλμάτων και στερέωνε με τσιμέντο ζωντανούς.
Τον είδε η κάμερα
Τον σκούπισαν από τη φρουτένια γεύση
Βγάλαν απ΄ τα δόντια τα μπιμπίκια του καρπού.
Δεν είναι οργή,
αυτές είναι κουβέντες μεσήλικων με κακή όραση.
Είναι το ίδιο να είσαι κοντά στον μικρό που δεν έχει για καφέ
ή κοντά στην Ολυμπία, χωρίς αφή.
Μίλησε μια άφραγκη γυναίκα, πασπατεύοντας το πορτοφολάκι
Την λέγαν ‘’γιαγιά’’, μα ήταν κοριτσάκι:
‘’Ψέμματα λέγατε, το αίμα δεν φέρνει αίμα.
Απατεώνες!’’

Κυριακίδης Νίκος
Από τη συλλογή  ''ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΓΟΝΑΤΑ'', εκδ. Ars Poetica. 
↧

Τα κορίτσια που βιάζονταν να μεγαλώσουν

November 14, 2013, 11:10 am
$
0
0
Τα κορίτσια που βιάζονταν να προδώσουν τις κούκλες που κρατούσαν η γυναίκα για να βγει...


Στίχοι: Δημήτρης Βεριώνης
Μουσική: Δημήτρης Βεριώνης
Ερμηνεία: Δημήτρης Βεριώνης

Τα κορίτσια που βιάζονταν να μεγαλώσουν
Τις θυμάμαι στου σχολείου μου την αυλή
Τα κορίτσια που βιάζονταν να προδώσουν
Τις κούκλες που κρατούσαν η γυναίκα για να βγει

Τα κορίτσια που βιάζονταν να γίνουν κάτι
Να τινάξουν από πάνω τους το παιδί
Των γονιών τους την ασπίδα, των γονιών τους το χάδι
Να βουτήξουν με τα μούτρα στην ενήλικη ζωή

Τα κορίτσια που βιάζονταν να δουν το μέλλον
Και ρουφούσανε τα ζώδια, τις προβλέψεις στην TV
Τα κορίτσια που έλκυε η πτώση των αγγέλων
Τα κορίτσια που γδέρναν'κάθε ευαίσθητη ψυχή

Τα κορίτσια που βιάζονταν να μεγαλώσουν, να μεγαλώσουν
Τα κατάφεραν λοιπόν, μεγάλωσαν πολύ

Τα κορίτσια που βιάζονταν να ανταλλάξουν
Με κάποιον πιο μεγάλο τον παλιό συμμαθητή
Τα κορίτσια που ζητούσαν σε μια θέση να βουλιάξουν
σ'ένα γρήγορο αμάξι με κάποιο γυμναστή

Τα κορίτσια που βιάζονταν να παντρευτούνε
κάποιον που δούλευε πόρτα στην παραλιακή
τα κορίτσια που δεν ξέχναγαν να ονειρευτούνε
μια θέση στο κρεβάτι λαϊκού τραγουδιστή

Τα κορίτσια που ξύπνησαν με μια ζαλάδα
Όταν όλα γύρω μοιάζανε να 'χουν χαθεί
Ο τραγουδιστής, τ'αμάξι, ο πορτιέρης και τα ζώδια
Χαιρετήσαν το κορίτσι για μια τελευταία στιγμή

Τα κορίτσια που βιάζονταν να μεγαλώσουν
Τα κατάφεραν λοιπόν, μεγάλωσαν πολύ!

Κι εγώ πάντα κοιτούσα αυτά τα βιαστικά κορίτσια
Με μια δόση ειρωνείας, τάχα πως τα ξέρω όλα
Βρε πως έπεσα στο δίχτυ με την πρώτη δυσκολία!
Κι έτσι έγινα ένα αγόρι, ένα αγόρι όπως όλα

Τα αγόρια που βιάζονταν να μεγαλώσουν, να μεγαλώσουν
Τα κατάφερα κι εγώ, μεγάλωσα πολύ!

Δισκογραφία:
Δημήτρης Βεριώνης - Κάτω Απ'το Ίδιο Φεγγάρι (2012)
↧
Search

ΚΡΑΥΓΗ

November 14, 2013, 1:18 pm
$
0
0
ΝΥΧΤΩΝΕΙ …ΜΑ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ..
 

ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΗΤΑΝ ΓΙΑ’ ΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΚΑΡΑΒΙ ΣΑΠΙΟ ΜΕ ΑΜΠΑΡΙΑ ΑΔΕΙΑΝΑ
ΑΛΛΟΥ ΕΙΧΕ ΠΛΩΡΗ ΧΑΘΗΚΕ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ
Ο ΗΛΙΟΣ ΓΥΡΩ ΤΗΣ, ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΟΛΑ OΜΩΣ ΗΤΑΝ ΣΚΟΤΕΙΝΑ

ΑΠ'ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ HTAN ΧΑΜΕΝΟ
ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΤΟ ΔΩ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ
ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΠΙΖΩ ΚΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
ΟΥΤΕ ΤΥΧΑΙΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ

OΣΑ ΕΙΧΑ ΝΙΩΣΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΓΙ’ΑΥΤΗΝ ΤΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ
ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ
ΝΑ’ ΧΑ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΝΑ’ ΧΑ ΓΥΜΝΑΣΕΙ
ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΜΙΛΟΥN ΓΙΑ’ ΚΕΙΝΗ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΙΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΞΕΝΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ Η’ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ Η ΟΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ?

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΤΟ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ
ΤΙ ΑΛΛΟ Η ΜΟΙΡΑ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΖΩ
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ ΑΚΟΥΣΕΙ ΜΗ ΓΕΛΑΣΕΙ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΙΣΩ

Η ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΝΑ ΧΑΘΗΚΕ ΠΟΥ ΠΗΓΕ
ΚΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΑΠ''ΤΗΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ
ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΦΥΓΕ
ΠΟΙΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ'ΧΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΒΗΝΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΑΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΣΟΦΟΣ
ΒΑΘΕΙΑ ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΟΛΟ ΤΟ ΦΩΣ

ΟΣΑ ΠΟΝΑΝΕ Η ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ ΤΑ ΘΑΒΕΙ
ΚΙ ΟΣΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΧΕΙΛΗ
ΣΑΝ ΣΒΗΝΕΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΝΑΒΕΙ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ’ ΜΑΣΤΕ ΟΥΤΕ ΕΧΘΡΟΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

ΒΡΟΧΗ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ ΣΑΝ ΑΙΜΑ
ΕΚΑΝΕ ΚΛΙΚ....ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΕ ΒΡΗΚΕ Η ΣΦΑΙΡΑ
ΠΟΝΑΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ
ΝΥΧΤΩΝΕΙ …ΜΑ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ

Ανδρέας Λάφης

*Ο στίχος πρωτοδημοσιεύτηκε σ'αυτή τη μορφή ΕΔΩ.
↧

Το όνειρο του πολεμιστή

November 15, 2013, 2:43 pm
$
0
0
Πάνω στης γης τ'αλάτι γράφω και τραγουδώ με τα σκυλιά...

Στίχοι: Υφαντής Δημήτρης
Μουσική: Υφαντής Δημήτρης
Eρμηνεία: Χαρούλης Γιάννης

Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ'αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά

Την κούπα μου γεμίζω
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω
στον ουρανό του αετού η κραυγή

Δισκογραφία:
Γιάννης Χαρούλης - Χειμωνανθός (2006)
↧
↧

Πλην όμως

November 15, 2013, 3:56 pm
$
0
0

Ζωγράφισε και μια βροχή τα δάκρυα που χαρίζεις...
 

Του δειλινού τραγούδι ασμίλευτο κορμί
Πως βυθισμένη στέκει η σκέψη μου κοράλλι
Στο πέλαγος σου σ’ ένα βλέμμα ασημί
Στη χειμωνιά σου κάρβουνο στης λήθης το μαγκάλι

Της αστραπής κλωνάρι, με ζάλισε το φως
Δέντρο μονάχο μ’ έκαψε, οι ρίζες μου ματώνουν
Μεγάλωσα στα σκοτεινά μα δεν θυμάμαι πως
Μόνο θυμάμαι αναίτια τη σκέψη μου να λιώνουν

Ότι αφήνεις έτσι μένει
Δεν αλλάζει δεν πεθαίνει
Στου μυαλού τη φυλακή
Δίχως, όχι και γιατί

Του παραδείσου άγγιγμα αλλόκοτη φυγή
Λωτός ο χρόνος έσταξε σ’ ένα φιλί αιώνιο
Άμμο στη χούφτα σκόρπισμα του έρωτα η μορφή
Του περατάρη το κουπί και νόμισμα Χαρώνειο

Της λησμονιάς εικόνα, ξανά με ζωγραφίζεις
Να αγκαλιάζω τις σιωπές, ποτάμι να κυλάω
Ζωγράφισε και μια βροχή τα δάκρυα που χαρίζεις
Που φτάνει ως το κόκκαλο μα μέσα της βουτάω

Ότι αφήνεις έτσι μένει
Δεν αλλάζει δεν πεθαίνει
Στου μυαλού τη φυλακή
Δίχως, όχι και γιατί

Κωνσταντίνος Χρυσανθάκης
↧

Νίκος Πλουμπίδης

November 16, 2013, 2:38 pm
$
0
0
«Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την ίδια μέρα οι αθηναϊκές εφημερίδες, υπογραμμίζοντας ως βασικά στοιχεία του γεγονότος ότι ο εκτελεσμένος «αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του» ...

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.

Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια,
από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά,οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.

Δισκογραφία:
Τροπάρια για φονιάδες - 1977
↧

Επέσατε θύματα

November 16, 2013, 4:11 pm
$
0
0
Αιώνια η μνήμη σε σας, αδελφοί στον τίμιο που πέσατε Αγώνα...


Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Περιοχή: Σύγχρονα ανώνυμα
Ερμηνεία: Πέτρος Πανδής

Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς
Σε άνιση Πάλη κι Αγώνα
Ζωή, λευτεριά και τιμή του Λαού
Γυρεύοντας, βρήκατε μνήμα

Συχνά σε υγρές, σκοτεινές φυλακές
Πικρές επεράσατε μέρες
Και μ’ ένα του δήμιου νεύμα ευθύς
Σας φέραν μπροστά στην κρεμάλα...

Γλεντούν οι τυράννοι και μες το πιοτό
Τη λήθη γυρεύουν να βρούνε
Μα οι μέρες τους όμως μετρήθηκαν πια
Και τέλος φρικτό τους προσμένει

Θεριεύει ο γίγαντας τώρα Λαός
Και σπάει δεσμά κι αλυσίδες
Αιώνια η μνήμη σε σας, αδελφοί
Στον τίμιο που πέσατε Αγώνα...
↧
Viewing all 850 articles
Browse latest View live
Search